Eind jauari is in zicht ...

Eind januari is in zicht ...

En ineens realiseer ik me dat ik al een tijd niet meer heb geblogd. Dat wil overigens allerminst zeggen dat er niets is gebeurd, in tegendeel zelfs, er is heel veel gebeurd.
Om bij het begin te beginnen: ik heb het management overgenomen van het restaurant en guesthouse project. Dat project is 2 jaar geleden gestart met als doel een werkervaringsplaats te zijn voor de wat oudere kinderen/jong volwassenen binnen de organisatie.Tot ongeveer een half jaar geleden ging dat best heel aardig, vermoedelijk omdat er zeer regelmatig een manager aanwezig was. Sinds ik hier ben, was er ook wel iemand die die functie moest vervullen (en nee, toen was ik het nog niet) maar die was daar absoluut niet geschikt voor. Het was zo erg dat zelfs ik eigenlijk niet meer terug wilde als ik even een time out had genomen. De sfeer was hier om te snijden en je wist nooit van te voren wat voor stemming er zou heersen. Niet echt gezellig dus, hoewel ze echt wel hun best deden om er iets van te maken.
Feit was dat hier een 22-jarig meisje verschrikkelijk aan het bazen was. Of het waar is of niet, weet ik niet maar volgens haar had ze de opdracht gekregen om ervoor te zorgen dat 3 andere meiden hun werk deden. Dat werk bestond uit het runnen van het restaurant en guesthouse. Dus serveren, koken en schoonmaken, daar kwam het eigenlijk op neer. En dan vanaf 5 uur 's ochtends tot 10 uur 's avonds. We hebben het dus nu over 3 meiden die alle taken hebben geprobeerd uit te voeren maar wat dus grandioos is mislukt. Ze waren absoluut niet happy, constant ziek en te moe om harder te willen lopen. De 22 jarige deed vervolgens niets of erg weinig. Ze stond weliswaar om 5 uur op om de andere 3 meiden te wekken maar ging daarna net zo vrolijk (eigenlijk absoluut niet vrolijk) weer naar bed terwijl de 3 meiden aan het werk moesten, of naar school. Van die 3 meiden gaan er ook nog 2 naar school, 1 in de ochtend en 1 in de middag. Er was dus maar 1 meisje continu in het gebouw en 's ochtends nam zij de taken in de keuken over en 's middags de taken in het restaurant. Ik geloof dat het de bedoeling was dat zij 's avonds de schoonmaaktaken op zich moest nemen. Dat laatste gebeurde eigenlijk helemaal niet en ik kan het ze eigenlijk niet kwalijk nemen. Ze waren gewoon allemaal 's avonds te uitgeblust om ook nog maar iets te doen. En wat deed mevrouw de 22 jarige? Als het haar uitkwam, stond ze om 9 uur op en hing dan vervolgens de hele dag een beetje rond, zat op facebook en ondertussen was mevrouw aan het foeteren en tieren om te zorgen dat de anderen hun werk deden. En dan was er ook nog het financieel management dat 's avonds na sluitingstijd gedaan moest worden. Misschien kun je je voorstellen dat dat zeker een complete puinhoop was. En dingen noteren zodat het niet vergeten zou worden? Nooit van gehoord hier. De directeur van deze organisatie was er vervolgens niet zo happy mee want het project bleef verlies draaien. Ik heb geprobeerd met ze te praten, ze uitgelegd dat het op die manier nooit zou werken en dat ze het systeem drastisch moesten aanpakken met als belangrijkste verandering meer slaap voor iedereen. Maar nee, dat ging er niet in. Mevrouw de 22 jarige was de baas en als ik iets wilde voorstellen bij de andere meiden dan was het standaard antwoord 'ik weet het niet, dat moet je aan Miss Narong vragen'. Miss Narong was de 22 jarige waar ik het in dit stuk over heb. Miss Narong zei dan: ja, dat kunnen we doen maar deed het vervolgens toch niet of ze verwees ons naar 'Uncle Vichetr', de directeur van de foudation. Dat was globaal zoals het er in de eerste twee maanden van mijn verblijf hier aan toe ging en ik vond het meer dan triest dat dit gewoon kon gebeuren, dat er niemand was die hier enige verantwoordelijkheid nam voor het welzijn van deze meiden die verschrikkelijk hard werkten maar altijd achter de feiten aan bleven lopen en constant ziek, zwak en moe waren. Of dat Cambodjaans is, weet ik niet maar het feit bleef dat ik het niet vond kunnen. Overigens stond ook de 22 jarige behoorlijk onder druk want naast haar taak zoals hierboven beschreven, was zij ook de secretaresse van de directeur. Als hij belde dat zij iets op kantoor moest komen doen, liet ze alles uit haar handen vallen en rende richting kantoor om daar vervolgens iets of niets te doen. Het restaurant en guesthouse werden aan hun lot overgelaten in de hoop dat de 3 andere meiden (leeftijd 16. 17 en 18) het wel zonder haar zouden kunnen.
Dit was echt een situatie die ik moeilijk vond om aan te blijven zien maar ook de sfeer in het guesthouse had er behoorlijk onder te lijden, zo erg dat ik weinig zin had om weer terug te gaan na een weekendtrip.
Tussen kerst en nieuwjaar deelde mevrouw de 22 jarige me mee dat ze haar ontslag had ingediend omdat ze het allemaal niet meer aankon en dat het project waarschijnlijk opgeheven zou worden. Ze had me al meerdere malen laten weten dat ze graag wilde dat ik het project zou gaan managen en dat ze graag met me wilde samenwerken. Dat samenwerken bleek vervolgens te bestaan uit nog meer bazen en ook mij als slaafje te gebruiken. Ze had er geen rekening mee gehouden dat ik het daar niet mee eens zou zijn, ze dacht dat ik wel naar haar zou luisteren en ze werd ook heel boos en verweet me dat ik niet naar haar luisteren wilde. Nee, haha, natuurlijk niet. Ik wil veel leren, zelfs van een 22 jarige maar je denkt toch zeker niet dat ik me door zo iemand laat degraderen tot slaaf? Ik dacht toch echt van niet! Ondanks dat ik dit land en zijn gebruiken nog niet zo goed kende maar als dit de gewoonte hier zou blijken te zijn, dan was dit mijn land zeker niet. Overigens is dat dus ook een van de redenen waarom ik niet naar een moslim land wil. Ik ben veel te bang dat ik me zal moeten onderwerpen, vooral aan mannen, en daar heb ik absoluut geen zin in. Samenwerken vind ik prima, hoe meer hoe liever maar ik laat me never nooit niet als slaaf gebruiken, door wie dan ook. Dat is niet de aard van dit beestje en zeker een 22 jarige kan daar geen verandering in brengen.
Ik worstelde tussen kerst en oud&nieuw wel met de vraag of ik wel naar Kep moest gaan maar besloot dat toch wel te doen. Na een gesprek met Miss Narong en eentje met de directeur besloten we dat ik bij terugkomst het management over zou nemen. In eerste instantie zou ik met mevrouw de 22 jarige samenwerken maar al snel bleek dat dat uitgesloten was. De andere meiden durfden niet openlijk naar mijn adviezen te luisteren of met me te discusieren, ze bleven zich als slaaf gedragen van Miss Narong.
Gelukkig kreeg ik begin januari met een nieuwe vrijwilliger te maken die ook hier in het guesthouse verblijft. Tabi is een Amerikaanse van 27 jaar met wie ik het uitstekend kan vinden. Ze bleek ook nog eens behoorlijk wat ervaring te hebben met werken in de horeca en samen besloten we dit project op ons te nemen. Ik als manager en zij als trainer in horecavaardigheden. Ik moet zeggen dat dat best aardig is gelukt en op dit moment is de situatie voor 75% omgedraaid. Miss Narong is kort na de aankomst van Tabi vertrokken uit het guesthouse. Ze bleek niet in staat om ons openheid te geven en de andere meiden waren vooral bang voor haar nare uitvallen want vriendelijk praten, daar had Miss Narong nog nooit van gehoord en veranderen/verbeteren stond ook niet in haar woordenboek. Met medewerking van de directeur werd besloten dat Miss Narong alleen nog maar de secretaresse taken op zich zou nemen én dat ze nog wel het jaarrapport moest aanleveren. Voor dat jaarrapport had ze alle rekeningen van dagelijkse inkomsten en uitgaven nodig en die bevonden zich overal in het restaurant: op, onder en achter de 2 bureaus die ze ter beschikking had. Alle lades en kastjes van de bureaus zaten letterlijk volgepropt met papieren en papiertjes die wel of niet bewaard hoefden te worden. Je moet weten dat ook de directeur compleet ongeorganiseerd is dus wat dat betreft viel Miss Narong eigenlijk niets te verwijten; Ze had geen ander voorbeeld gehad dan dat dus hoe kon zij weten dat het ook anders kon. Overigens is die ongeorganiseerdheid wel een landelijke eigenschap hier waarover ook de directeur klaagt. Een andere landelijke eigenschap is het niet nemen van eigen verantwoordelijkheid; iedereen wijst hier naar iemand anders en niemand heeft het ooit gedaan: een moeilijk te veranderen overblijfsel van de Khmet Rouge.
Ik heb nog nooit een restaurant annex hostel gerund maar gelukkig had ik Tabi aan mijn zijde die vooral de basis horecavaardigheden op zich nam. Ikzelf nam het financieel management onder de loep en dat bleek een nog grotere bende te zijn dan ik had verwacht. Eigenlijk is het heel triest, er zijn hier voor mij in de afgelopen 2 jaar minstens 3 andere vrijwilligers geweest die hier langere of kortere tijd zich hebben ingezet voor dit project. Er is dus van alles voorhanden om ervoor te zorgen dat dit loopt zoals het zou moeten en toch is dat niet wat er gebeurt. Mijn conclusie: deze meiden hebben een constante factor nodig, een supervisor die het overzicht bewaakt. Zelfs, of eigenlijk zeker Miss Narong heeft die vooral nodig. Ik vind het ook heel vreemd dat de directeur verwacht dat 4 tieners, want zo gedragen ze zich, een restaurant en hostel kunnen runnen als was het een goed geoliede machine. Maar goed, dat is een heel ander verhaal.
De situatie is nu zo dat we inmiddels een vaste medewerkster hebben voor het schoonmaakgebeuren. Het is een oudere dame die ziet wat er moet gebeuren en dat ook uit zichzelf gaat doen en dat is heerlijjk. Vervolgens hebben we er ook 3 studenten bijj gekregen die volgens een roterend systeem in zowel de keuken, als het restaurant en de schoonmaak werken. Dat deel loopt nu gelukkig min of meer, hoewel ze wel af en toe aangepakt moeten worden. Nu geldt dat overigens voor alle tieners, waar ook ter wereld.
Tieners blijven tieners, ook hier. Hormonen blijken zich weinig of niets aan te trekken van de gegorafische plek op deze aardbol.. Ik moet weel zeggen dat kinderen van dezelfde leeftijd zich anders gedragen, afhankelijjk van waar ze wonen. In de westerse wereld zijn 18 jarigen veel meer volwaassen dan hier, hoewel er hier dan weer 14 jarigen rondlopen met een kindje op hun arm. Het blijft een enorme ongelijkheid en vergelijkingen zijjn wat dat betreftt moeilijjk te trekken.
Maar goed, het gaat dus iets beter al blijft het moeilijk om ze te laten inzien dat het maken van meer uren per persoon per dag niet tot meer winst zal leiden maar uiteindelijk tot verlies. Om een voorbeeld te geven, 2 van de meiden die dit al ruim een half jaar op deze manier doen, zijn vanmiddag gaan slapen. Beiden waren uitgeput en 1 ervan was daadwerkelijk ziek. Griep is ook hier iets wat zo af en toe heerst, en dan vooral als het koud is. Het is echt waar, op het moment is het hier koud, tenminste voor de gemiddelde Cambodjaan. En ja, als het hier koud is dan dragen ze in ieder geval sokken (de meesten dan, als ze het kunnen betalen) maar sommigen ook een jas, muts, sjaal en handschoenen. En heel onlogisch voor ons: de baby die zo ingepakt wordt, heeft wel gewoon blote beentjes. Ik begrijp het nut daar ook niet van maar het zal wel iets te maken hebben met de uiteinden van je lichaam die warm gehouden moeten worden ofzo. Iets anders kan ik er niet van maken. En of ik het ook koud heb? Nee, niet echt hoewel ik wel heel goed voel dat het niet zo heet is als het geweest is. Ik slaap nu soms zelfs onder het zomerdekbed in plaats van erop maar verder loop ik nog gewoon in een korte brroek met een hemdje. Het is nog gewoon 25 graden overdag en ja, 's avonds achterop de brommer is het wel een beetje koud, echt waar, met alleen een hemdje aan. Gelukkig is januari bijna voorbij en dat betekent dat het weer warmer gaat worden tot boven de 40 graden in april. Ik ga het meemaken, als hotel/restaurantmanager.

Voor nu lijkt het me wel weer genoeg nu. Er komt zeker nog een vervolg op deze blog want ik heb hier zeker nog 3 maanden te gaan. Hopelijk is dat genoeg om wat veranderingen voor elkaar te krijgen maar vermoedelijk veranderen ze het systeem weer naar het oude zodra ik ben vertrokken. Tja, zo werkt dat dus hier - als je er niet bovenop zit, doen ze het liefst helemaal niets.

Lieve lezers, tot de volgende blog!

Heel veel liefs vanuit een iets minder heet maar nog steeds warm en zonnig Cambodja.
xxx
Anne-Marie