Grappige dingen die gebeuren … (1)

In mijn rol als restaurant/guesthouse manager, gebeuren er hier dingen die ik betitel als zijnde ‘grappig’ omdat ze zo anders zijn dan wat ik gewend was dat het me aan het lachen maakt.
Neem bijvoorbeeld het feit dat ik als manager degene ben die hier de rekeningen betaal. Ik ben gewend dat rekeningen per post komen, gebracht door de postbode. Hier komen de rekeningen ook wel (dat dan weer wel) maar ieder bedrijf heeft hier zijn eigen bezorg medewerker. Er is dus iemand die de rekeningen komt brengen en die worden persoonlijk overhandigd. Niks in de brievenbus, sterker nog: wij hebben geen brievenbus. Je vraagt je nu waarschijnlijk af hoe de post dan aankomt als jij iets naar mij wilt sturen. Het antwoord is dat iemand van het postkantoor belt om te laten weten dat er post voor je is. Vervolgens kun je dat dan op gaan halen bij het postkantoor. En ja, er is hier een postkantoor.

Hoe ik weet dat het zo werkt? Uit eigen ervaring maar uit eigen ervaring weet ik ook dat de kans dat de post hier aankomt fifty fifty is. De kerstkaart die mijn moeder heeft gestuurd, is bijvoorbeeld nog steeds niet aangekomen. De reden? Ik heb geen idee maar ik weet wel dat er hier enorm wordt gefraudeerd. Als een postmedewerker zijn/haar nieuwsgierigheid niet kan bedwingen en de post opent, is de kans dat het daarna nog wordt doorgestuurd, nihil. Maar het kan ook maar zo zijn dat de post is meegegeven met de locale bus want die fungeert hier ook als een soort van DHL. Het locale busje vervoert van alles: mensen, dieren en dingen. Je kunt het zien als algemeen transport en het maakt niet zo heel veel uit wat het is, als het erin past, wordt het vervoerd. Om je een voorbeeld te geven: halve boomstammen die onder de stoelen door worden geschoven. Dat jij als passagier je benen in je nek moet vouwen, is van veel minder belang. De boomstammen kunnen mee, da’s het belangrijjktste en dat ze aan de achterkant uitsteken … maakt ook al niets uit, de achterklep is er om open te doen en dat ie vervolgens niet meer dicht kan … geen haan die daar naar kraait. Het kan best zijn dat de locale buschauffeur en/of controleur is vergeten dat ie die kaart ergens moest afgeven. In het geval van de boomstammen is het niet zo moeilijk om eraan herinnerd te worden maar een dun kaartje … je kunt je er misschien iets bij voorstellen. Als je je dan ook nog bewust bent van het feit dat mensen hier het niet belangrijk vinden om genoeg te slapen waardoor ze dingen vergeten … ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ja, ik vind het jammer want ik wil best graag weten wat mijn moeder mij heeft gestuurd maar ik kan er heel weinig aan veranderen en uitzoeken waar het is gebleven, levert mij vermoedelijk meer frustratie op dan nodig is. Typisch gevalletje van ‘helaas, pindakaas’. Mam, stop het de volgende keer in een grotere doos, maak er een pakje van en stop er iets in wat Cambodjanen niet lusten, drop bijjvoorbeeld of echte Nederlandse kaas.

Goed, ik ben dus degene die de rekeningen betaalt want ook hier moet dat gewoon gebeuren. Voor niks gaat de zon ook hier op maar dat geldt niet voor het betalen van huur, water en electriciteit.
Er was dus een electriciteitsrekening gekomen, voor het grootste gedeelte geschreven in Khmer maar de bedragen ook vermeld in dollars. Ik dacht, oke, prima da’s duidelijjk en laten we die eens gaan betalen. Ik vraag aan mijn baas of ik ermee naar de bank moet en of die rekening dan betaald kan worden via de bankrekening. Ehm.. nee … je moet ermee naar het electriciteitsbedrijf. Oke, en wat gebeurt er dan? Dan geef je het geld en dat gaan zij dan tellen en dan krijg je een stempel en dan is het betaald. Ehm, welk geld en hoe kom ik aan dat geld? Hij moet gedacht hebben dat ik niet helemaal in orde was, dat er minstens 1 maar vermoedelijk wel meer steken los zaten bij mij want dat is toch normaal dat je je eigen geld meeneemt als je gaat betalen? Ja, voor de Cambodjanen wel maar voor mij dus niet. Ik kan het de Cambodjanen niet kwalijjk nemen, zij weten niet beter en weten ook niet hoe dat gaat waar ik vandaan kom maar ze realiseren zich ook niet dat ik nog niet zo ingeburgerd ben dat ik dat al weet. Dus het antwoord op mijn vraag over het geld was ‘jouw geld, wat je verdient hebt’. Het geld dat wij hier verdienen, bevindt zich in mijn kamer en zat toen nog voornamelijk in diverse plastic zakjes. Wel achter slot en grendel, dat dan weer wel. Niet omdat dat nodig is maar omdat ik me daar prettiger bij voel. Ik dacht erover om al dat geld (cash, in biljetten van diverse grootte) naar de bank te brengen en op de rekening te laten zetten. Dat is hier niet de gewoonte en is ook niet te doen want je hebt iedere keer cash nodig. Bijvoorbeeld voor de dagelijkse boodschappen (en dat kan best oplopen voor een restaurant) maar ook voor als de gasfles (waarop wordt gekookt) moet worden vervaangen, of als de kokosnootman langskomt, of als er een grote baal rijjst moet worden gehaald. Alles gebeurt hier met contanten en zo ook het betalen van de rekening. Soms komen ze langs om het geld in ontvangst te nemen (bijvoorbeeld het waterbedrijf of voor de huur) maar voor de electriciteitsrekening ga je met het geld naar het bedrijf toe. Mijn bewaker wist het bedrijf wel te vinden dus daar ging ik, achterop de brommer (mijn bewaker met helm want hij is de bestuurder en ik gewoon zonder helm) met bijna 1 miljoen (!) riel aan Khmer bankbiljetten in een gewoon plastic tasje, op slippers die hun beste tijd ook hebben gehad, op weg naar het electriciteitsbedrijf. Ik moet nog steeds lachen als ik eraan denk, ook als ik bedenk hoe ongemakkelijk ik me de eerste 5 minuten voelde, achterop die brommer maar hier kijkt niemand op of om. Ik had daarvoor ook gewoon achter in het restaurant aan een tafeltje al dat geld uit zitten tellen, met een van mijn medewerkers. Ook dat is geen bezienswaardigheid of bijzondere gebeurtenis en niemand die zich er druk over maakt. Inmiddels doe ik dat ook niet meer, me druk maken maar, zoals het meestal is met alle eerste keren, de eerste keer was het wel even wennen. Overigens wel relaxed hoor, al weet ik dat je je dat heel moeilijk kunt voorstellen als je alleen de Nederlandse manier gewend bent. Ik kan me inmiddels wel een voorstelling maken bij een Nederlands nieuwsbericht waarbij een grote som geld is gevonden in een plastic tas (.

Dit was deel 1 van de grappige gebeurtenissen, er volgt er zeker nog wel een maar dat is voor een volgend blog, Ik ga mijn best doen om daar niet zo lang meet e wachten maar beloven kan ik het niet. Het leven van een restaurant – annes guesthousemanager kan behoorlijk druk zijn maar is tegelijjkertijjd ook enorm leuk! Ik geniet met volle teugen, van het werk, van de mensen, van de bijjzondere ontmoetingen, van het land maar het meest nog van mijn medewerkers. Zij verdienen dan ook een groot compliment want zonder hen ben ik nergens als manager. En ja, dat heb ik ze ook verteld

Lieve lezers waar dan ook op de wereld, dank je wel voor het lezen van deze blog en tot de volgende blog!

Heel veel liefs uit een steeds heter wordend Cambodja!