Mijn eerste blog
Door: Anne-Marie
Blijf op de hoogte en volg Anne-Marie
01 November 2013 | Cambodja, Kâmpóng Spœ
31 oktober 2013
Inmiddels ben ik al 5 dagen in Cambodja en het wordt dus wel tijd om mijn belevenissen en gevoelens onder woorden te brengen, voor ik vergeet hoe het voelt om voor het eerst lange tijd weg te zijn met het plan om weg te blijven.
Veel dingen zijn nieuw: het land, de mensen, de taal en bovenal wat ik ga doen. Het plan is: wereldreiziger worden en onderweg zoveel mogelijk positieve ervaringen in mijn rugzak stoppen.
Eerste stop: 6 maanden Cambodja, om mezelf helemaal onder te dompelen in de cultuur. Omdat ik de rest van mijn leven nog heb, doe ik het rustig aan. Ook omdat ik toch geen burger meer ben van welk land dan ook. Dat voelt heerlijk! Nu ben ik letterlijk wat ik van oorsprong al was: een wereldburger.
Overigens was eigenlijk de eerste stop op deze reis een overstap in Londen, waar ik ook mijn ogen heb uitgekeken. Het leek daar wel een combinatie van kerst en vakantie, zo druk en zo luxe als het er daar uitzag. Dat geld moet rollen, hebben ze daar goed begrepen en van enige crisis was daar weinig te merken. Wat overigens wel een uitvinding was, is dat je daar je telefoon (met welke aansluiting dan ook) in een locker kunt opladen. Wel weer echt Westers overigens, om daar geld voor te vragen. Vorig jaar in Jakarta op de luchthaven kon dat gewoon gratis ...
Mijn volgende overstap was in Ho Chi Minh City, Vietnam. Daar was het ook al lekker warm. Ik had een binnelandse vlucht van ongeveer een uur en verwachtte toch wel een redelijk vliegtuig. Ik weet niet of het zo is dat er maar weinig gebruik wordt gemaakt van dit soort vluchten maar het vliegtuig riep herinneringen op aan de flying doctors. Oke, dat is misschien iets overdreven maar het was een vliegtuig waar maximaal 60 personen in konden, in mijn opinie een babyvliegtuig. Overigens was er niets mis mee, we zijjn veilig opgestegen, gevlogen en weer geland. Ook mn koffers waren veilig mee gekomen, dus behalve dat ik zo ongeveer omviel van vermoeidheid was er niets aan de hand.
De eerste dagen in Cambodja waren een cadeautje van mijzelf, namelijk: vakantie dus ik heb nog even de toerist uitgehangen in Phnom Penh. Na mijn reis was ik de ongelukkige bezitter geworden van een Jetlag. Na aankomst in mijn hotel met de Franse naam Le Leela Villa, stonden mijn ogen zo ongeveer achterstevoren in mijn hoofd. Gelukkig kon ik meteen naar mijn kamer, alwaar ik zo ongeveer de hele dag heb geslapen. De combinatie van te weinig slaap en 6 uur tijdsverschil bleek toch wel erg groot en een paar dagen vakantie was geen overbodige luxe.
En wat doe je als je in een hoofdstad bent, waar dan ook ter wereld? Juist ja, op verkenning en gaan zien wat er te zien is en jij de moeite waard vindt.
Wat trouwens heerlijk was: met de tuktuk naar het hotel! Er is geen beter manier om je te verplaatsen, zelfs als je moe bent. Koffers in de tuktuk? Ja hoor, koffers gewoon in de tuktuk. Kon ik er ook nog bij? Ja, ook dat kon nog. Werkelijk, de tuktuk is echt heerlijk en zorgt voor een weldaad voor al je zintuigen. Wind door mn haren, zon op mn huid en alle nieuwe geuren en geluiden die je neus en oren binnendringen. Tel daarbij de scenes op straat die langzaam aan je voorbij trekken. Dat gebeurt dus alleen maar de eerste keer, als alles nieuw is. Genieten in het kwadraat!
En natuurlijk wil iedereen wat verdienen dus de tuktukdrivers, de brommers en de taxi's heb je voor het uitkiezen. Maar na een vriendelijk 'no, thank you' gaan ze naar hun volgende slachtoffer. Uit respect voor jou en voor zichzelf blijven ze niet eindeloos achter je aan rijden, in de hoop dat je 'ooit' een keer van gedachten zulf veranderen.
Inmiddels is mijn vakantie voorbij en heb ik mijzelf verplaatst naar Kampong Spue, de plek waar ik de komende tijd voornamelijk zal zijn. Ik ga hier 6 maanden stage lopen om zo te leren hoe het is om een organisatie op te starten en te runnen.
De mensen zijn hier verschrikkelijk behulpzaam, van het soort dat ik nog niet zo vaak heb gezien en vooral zonder bijbedoelingen, zonder je portemonee lichter te willen maken. En dus geef ik met liefde, of het nou een fooi is, een glimlach of een welgmeend 'akun'.
De receptionist in mijn hotel in Phnom Penh bijvoorbeeld. Ik heb hem verteld wat ik ging doen en waar ik naar toe moest maar dat ik geen idee had van de afstand vanaf Phnom Penh en met wel vervoermiddel. Hij heeft me daarin uitstekend geadviseerd en vervolgens voor mij de bus geboekt, met gratis pick up service. De bus was een minibus met airco, gratis wifi en drinken aan boord. Prima te doen en mijn bestemming bleek op ruim een uur vanaf Phnom Penh te zijn. Aangezien er hier geen snelweg is, gaat de bus niet harder dan maximaal 60 km/uur. Snel genoeg om niet verveeld te raken en langzaam genoeg om wat van de omgeving te zien. Of dit een land is zonder snelweg, weet ik nog niet maar tot nu toe is het dat voor mij in ieder geval wel.
Ook bijzonder was mijn aankomst hier in Kampong Spue. Ik dacht dat het al een hele toer was om twee middelgrote koffers en een rugzak met de eigenaar ervan in een tuktuk te krijgen maar het kan nog erger. De receptioniste van het hostel waar ik zit, had mij verzocht te bellen dus ja, dat doe je dan. Alleen ... ik had nog geen Cambodjaanse simkaart en bellen via Nederland ging om de een of andere reden niet. Met koffers en al ben ik maar eens op zoek gegaan naar een simkaartverkoper. Vraagt een brommertaxichauffeur (leuk scrabbelwoord!) of ik een rit nodig heb. Nee, zeg ik, ik wil alleen maar bellen. Vervolgens roept hij iets in het Khmer tegen iemand anders en krijg ik een mobiel in mn handen geduwd om mee te bellen. Hij zal gedacht hebben 'zo, nu kun je bellen' en het was verder ook geen probleem, er werd geen geld gevraagd; mijn stralende glimlach was voldoende :-).
Even later werd ik opgehaald door, jawel, iemand op een brommertaxi (het woord brommer bestaat hier niet, het is voor hun een motorbike). Nog steeds met 2 middeelgrote koffers een rugzak maar ook op een brommer kun je heel veel vervoeren, meer dan je denkt ;-) en daarbij zat ik ook nog achterop. Echt geweldig, ze zullen je zeker niet laten staan - de schatten.
Vanavond het ijs gebroken met de staf van het hostel. Heerlijjk met hun gegeten en foto's gemaakt, Zijj blij, ik blij. Mooier kan het niet.
Mijn volgende relaas zal gaan over mijn belevenissen on the job.
En als je het leuk vindt, laat dan een berichtje voor me achter.
Tot de volgende update!
Inmiddels ben ik al 5 dagen in Cambodja en het wordt dus wel tijd om mijn belevenissen en gevoelens onder woorden te brengen, voor ik vergeet hoe het voelt om voor het eerst lange tijd weg te zijn met het plan om weg te blijven.
Veel dingen zijn nieuw: het land, de mensen, de taal en bovenal wat ik ga doen. Het plan is: wereldreiziger worden en onderweg zoveel mogelijk positieve ervaringen in mijn rugzak stoppen.
Eerste stop: 6 maanden Cambodja, om mezelf helemaal onder te dompelen in de cultuur. Omdat ik de rest van mijn leven nog heb, doe ik het rustig aan. Ook omdat ik toch geen burger meer ben van welk land dan ook. Dat voelt heerlijk! Nu ben ik letterlijk wat ik van oorsprong al was: een wereldburger.
Overigens was eigenlijk de eerste stop op deze reis een overstap in Londen, waar ik ook mijn ogen heb uitgekeken. Het leek daar wel een combinatie van kerst en vakantie, zo druk en zo luxe als het er daar uitzag. Dat geld moet rollen, hebben ze daar goed begrepen en van enige crisis was daar weinig te merken. Wat overigens wel een uitvinding was, is dat je daar je telefoon (met welke aansluiting dan ook) in een locker kunt opladen. Wel weer echt Westers overigens, om daar geld voor te vragen. Vorig jaar in Jakarta op de luchthaven kon dat gewoon gratis ...
Mijn volgende overstap was in Ho Chi Minh City, Vietnam. Daar was het ook al lekker warm. Ik had een binnelandse vlucht van ongeveer een uur en verwachtte toch wel een redelijk vliegtuig. Ik weet niet of het zo is dat er maar weinig gebruik wordt gemaakt van dit soort vluchten maar het vliegtuig riep herinneringen op aan de flying doctors. Oke, dat is misschien iets overdreven maar het was een vliegtuig waar maximaal 60 personen in konden, in mijn opinie een babyvliegtuig. Overigens was er niets mis mee, we zijjn veilig opgestegen, gevlogen en weer geland. Ook mn koffers waren veilig mee gekomen, dus behalve dat ik zo ongeveer omviel van vermoeidheid was er niets aan de hand.
De eerste dagen in Cambodja waren een cadeautje van mijzelf, namelijk: vakantie dus ik heb nog even de toerist uitgehangen in Phnom Penh. Na mijn reis was ik de ongelukkige bezitter geworden van een Jetlag. Na aankomst in mijn hotel met de Franse naam Le Leela Villa, stonden mijn ogen zo ongeveer achterstevoren in mijn hoofd. Gelukkig kon ik meteen naar mijn kamer, alwaar ik zo ongeveer de hele dag heb geslapen. De combinatie van te weinig slaap en 6 uur tijdsverschil bleek toch wel erg groot en een paar dagen vakantie was geen overbodige luxe.
En wat doe je als je in een hoofdstad bent, waar dan ook ter wereld? Juist ja, op verkenning en gaan zien wat er te zien is en jij de moeite waard vindt.
Wat trouwens heerlijk was: met de tuktuk naar het hotel! Er is geen beter manier om je te verplaatsen, zelfs als je moe bent. Koffers in de tuktuk? Ja hoor, koffers gewoon in de tuktuk. Kon ik er ook nog bij? Ja, ook dat kon nog. Werkelijk, de tuktuk is echt heerlijk en zorgt voor een weldaad voor al je zintuigen. Wind door mn haren, zon op mn huid en alle nieuwe geuren en geluiden die je neus en oren binnendringen. Tel daarbij de scenes op straat die langzaam aan je voorbij trekken. Dat gebeurt dus alleen maar de eerste keer, als alles nieuw is. Genieten in het kwadraat!
En natuurlijk wil iedereen wat verdienen dus de tuktukdrivers, de brommers en de taxi's heb je voor het uitkiezen. Maar na een vriendelijk 'no, thank you' gaan ze naar hun volgende slachtoffer. Uit respect voor jou en voor zichzelf blijven ze niet eindeloos achter je aan rijden, in de hoop dat je 'ooit' een keer van gedachten zulf veranderen.
Inmiddels is mijn vakantie voorbij en heb ik mijzelf verplaatst naar Kampong Spue, de plek waar ik de komende tijd voornamelijk zal zijn. Ik ga hier 6 maanden stage lopen om zo te leren hoe het is om een organisatie op te starten en te runnen.
De mensen zijn hier verschrikkelijk behulpzaam, van het soort dat ik nog niet zo vaak heb gezien en vooral zonder bijbedoelingen, zonder je portemonee lichter te willen maken. En dus geef ik met liefde, of het nou een fooi is, een glimlach of een welgmeend 'akun'.
De receptionist in mijn hotel in Phnom Penh bijvoorbeeld. Ik heb hem verteld wat ik ging doen en waar ik naar toe moest maar dat ik geen idee had van de afstand vanaf Phnom Penh en met wel vervoermiddel. Hij heeft me daarin uitstekend geadviseerd en vervolgens voor mij de bus geboekt, met gratis pick up service. De bus was een minibus met airco, gratis wifi en drinken aan boord. Prima te doen en mijn bestemming bleek op ruim een uur vanaf Phnom Penh te zijn. Aangezien er hier geen snelweg is, gaat de bus niet harder dan maximaal 60 km/uur. Snel genoeg om niet verveeld te raken en langzaam genoeg om wat van de omgeving te zien. Of dit een land is zonder snelweg, weet ik nog niet maar tot nu toe is het dat voor mij in ieder geval wel.
Ook bijzonder was mijn aankomst hier in Kampong Spue. Ik dacht dat het al een hele toer was om twee middelgrote koffers en een rugzak met de eigenaar ervan in een tuktuk te krijgen maar het kan nog erger. De receptioniste van het hostel waar ik zit, had mij verzocht te bellen dus ja, dat doe je dan. Alleen ... ik had nog geen Cambodjaanse simkaart en bellen via Nederland ging om de een of andere reden niet. Met koffers en al ben ik maar eens op zoek gegaan naar een simkaartverkoper. Vraagt een brommertaxichauffeur (leuk scrabbelwoord!) of ik een rit nodig heb. Nee, zeg ik, ik wil alleen maar bellen. Vervolgens roept hij iets in het Khmer tegen iemand anders en krijg ik een mobiel in mn handen geduwd om mee te bellen. Hij zal gedacht hebben 'zo, nu kun je bellen' en het was verder ook geen probleem, er werd geen geld gevraagd; mijn stralende glimlach was voldoende :-).
Even later werd ik opgehaald door, jawel, iemand op een brommertaxi (het woord brommer bestaat hier niet, het is voor hun een motorbike). Nog steeds met 2 middeelgrote koffers een rugzak maar ook op een brommer kun je heel veel vervoeren, meer dan je denkt ;-) en daarbij zat ik ook nog achterop. Echt geweldig, ze zullen je zeker niet laten staan - de schatten.
Vanavond het ijs gebroken met de staf van het hostel. Heerlijjk met hun gegeten en foto's gemaakt, Zijj blij, ik blij. Mooier kan het niet.
Mijn volgende relaas zal gaan over mijn belevenissen on the job.
En als je het leuk vindt, laat dan een berichtje voor me achter.
Tot de volgende update!
-
01 November 2013 - 18:37
Gerrie Peters:
Hey Annemarie ! Je bent dus al op pad.
Super leuk voor je.... 'k ben bijna een beetje jaloers ;-)
Ik ga jou verhalen volgen op je blog, en ben heel benieuwd naar nog meer indrukken en ervaringen.
Het ga je goed, en tot het volgend berichtje !
-
01 November 2013 - 18:53
Melissa Struik:
Anne-Marie, wat leuk om te horen allemaal! Ik blijf je volgen!!!! :)
groetjes, Melissa -
01 November 2013 - 19:06
Birgitta Forsell:
Hoi Anne-Marie, wat goed dat jij je droom waar maakt! Super! Ik zal je met interesse blijven volgen. Succes en Groetjes Birgitta -
01 November 2013 - 19:21
Lenie:
Leuke blog Anne-Marie. Leest heerlijk vlot weg. Jammer dat je geen foto van jezelf hebt met de koffers achter op die brommer... Kan me er ongeveer een beeld bij vormen. Veel plezier. -
02 November 2013 - 07:47
Gert Witteveen:
Hallo Anne-Marie,
heel bijzonder om zo weer van je te horen, en leuk dat je ons hiervan op de hoogte hebt gesteld.
Na onze ontmoeting in Apeldoorn, de bioscoop, het fijne gesprek, de drankjes zie ik dat we dat zo snel niet weer kunnen doen. Hoop dat je daar een hele leuke tijd mag beleven, en dat we je verhalen (foto's) mogen bekijken hoe het daar met je gaat. Sjonge jonge tog, dit had ik nog niet van je verwacht, heel apart. We zullen je hier blijven volgen en evt. terug schrijven.
Groeten Gert van Hedy, Rob en Roy, de 3 Indonesische mensen. -
02 November 2013 - 11:42
Josefien Van Zandvoort:
Lieve grote wereldreiziger-zus,
Wat een mooi verhaal, van een begin van een mooi leven als wereldreiziger. Ik denk in plaatjes en jouw leuke verhaal maken mooie plaatjes!
Al ben je ver weg, t voelt dichtbij! ❤
Hou je haaks en geniet! ( lijkt me niet zo moeilijk daar)
Kus van je zus xx -
02 November 2013 - 11:42
Josefien Van Zandvoort:
Lieve grote wereldreiziger-zus,
Wat een mooi verhaal, van een begin van een mooi leven als wereldreiziger. Ik denk in plaatjes en jouw leuke verhaal maken mooie plaatjes!
Al ben je ver weg, t voelt dichtbij! ❤
Hou je haaks en geniet! ( lijkt me niet zo moeilijk daar)
Kus van je zus xx -
02 November 2013 - 12:14
Jose:
Hi Annemarie. Toch nog snel geregeld en gegaan! In Teeffelen leek het nog zo ver weg.... Fijn dat je zo'n goede start hebt gemaakt. Heel veel plezier, succes en wijsheid toegewenst. Je gaat er vast iets moois van maken. Groet jose -
02 November 2013 - 13:54
Ivonne Delgado:
Hoi Annemarie echt heel veel bijzonder jou reis, jij bent echt een burgerwereld!
Succes ermee!
-
02 November 2013 - 14:20
Anne-Marie:
Lieve mensen, wat een fijne reacties allemaal. Dank je wel daarvoor!
@Gert&Hedy Rob&Roy: Nee, in Nederland zal dat niet zo snel weer gebeuren maar wie weet, als ik er met vakantie ben ;-)
@Gerrie: Hoe gaat het met jou en Karim? Hebben jullie al goede vooruitzichten?
@Lenie: was echt hilarius op die brommer en volgens mij heb jij daar geen foto's voor nodig.
@mijn lieve zus: goed dat je er mooie plaatjes bij maakt ;-) die zijn vast heel leuk. Ik heb er ook een paar plaatjes opgezet, zodat je een beetje een idee krijgt van Phnom Penh en wat ik daar heb gedaan (behalve slapen)
@ José: leuk dat je ook meeleest! Het moest blijkbaar zo zijn ... Een oefening in geduld ;-) met resultaat.
Tot mails vanuit een warm Cambodja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
