mijn voor de kerstblog

Kerstplannen in het protection centre

SSF, de Sao Sary Foundation, heeft als belangrijkste doel 'stop kindermishandeling voor het begint' en dat is hard nodig hier. Er is hier veel geweld tegen en met kinderen; niet alleen worden kinderen fysiek mishandeld maar ze worden ook verkocht, zelfs op de markt. Er is mij ook al een paar keer een kindje aangeboden. In het hele land is dat een groot probleem. Als toerist zie je in Phnom Penh jonge vrouwen bedelen met een kind op hun arm. Dat is op zich natuurlijk al verscrikkelijk maar wat het helemaal tot een drama maakt is dat het 9 van de 10 keer niet eens hun eigen kind is maar een kind dat zij hebben 'gekocht' om meer geld te kunnen krijgen. Er worden voor dat doel zelfs kinderen verminkt omdat dat nog meer oplevert, wat natuurlijk het toppunt is. Naast de fysieke mishandeling worden kinderen ook vaak verkracht, meestal door een bekende. Iedere dag lees je hier in de krant weer een artikel over een verkrachting. Het gebeurt bijna alleen maar met jonge meisjes die daarna meestal in de sexindustrie terecht komen. Vervolgens is de kans groot dat zo'n meisje ook nog eens zwanger raakt tijdens haar werk. Het kindje dat dan wordt geboren heeft de slechts mogelijke start die je maar kunt bedenken, meestal worden ze ergens achter gelaten, zonder enige zorg. Veel kinderen zijn ook slachtoffer van gewelddadige ouders. In dat geval is de mishandeling meestal het gevolg van een zeer stressvolle situatie waarin de ouders verkeren. Ik weet het, het is niet goed te praten zouden we in Nederland zeggen. En ja, er zijn nog veel meer dingen die gedaan kunnen worden (gezinsplanning zou er zomaar een van kunnen zijn) maar niet alles kan in 1 keer. Alles in Cambodja kost veel tijd en om verandering te weeg te brengen in de mindset van mensen (en ook het parlement), heb je hier een hele lange adem nodig.

SSF vangt kinderen die slachtoffer zijn van geweld, op in het protection centre, een veilige plaats met een hek rondom dat op slot gaat als er geen bewaker beschikbaar is. Voor de kinderen geeft dat een heel veilig gevoel, ze kunnen daar weer kind zijn. Op dit moment zijn er zo'n 50 tot 60 kinderen die in het centrum worden opgevangen. Het centrum is hun thuis, waar ze zijn als ze niet op school zijn. De meeste kinderen gaan naar school, sommigen studeren en gaan alleen in het weekend naar school. Zij helpen door de week om ervaring op te doen voor hun studie. Vrije tijd is een schaars goed hier, de meeste mensen werken 7 dagen per week, vaak meer dan 10 uur per dag. Als ze moe of ziek zijjn, werken ze zelfs nog door. Soms is dat omdat ze het geld niet kunnen missen maar vaak is het omdat ze niet beter weten en niet geleerd hebben om voor zichzelf te kiezen.

In het protection centre wordt wel voor de kinderen gezorgd maar de zorg gaat niet veel verder dan de eerste basisbehoeften als eten, drinken en een veilige plaats om te slapen. Dat is in Cambodja al een groot goed, zeker als dat ook nog betekent dat ze naar de dokter gaan als ze die echt nodig hebben.
Er is overdag weinig te doen voor de kinderen als ze niet naar school gaan. Als een kind naar school gaat, is dat alleen een halve dag. Ze zijn dus de meeste tijd in het protection centre. De oudere kinderen helpen met het doen van de was (met de hand!), in het naaiatelier met maken en het verstellen van kleding en spelen met de jongere kinderen.
Eten wordt gekookt in het hostel, 10 minuten lopen vanaf het protection centre. Het eten wordt in grote tonnen op de fiets of met een mootorbike vervoerd naa het centre. Ook in het hostel helpen kinderen die door de organisatie worden opgevangen, om ervaring op te doen. Zij zijn 24 uur per dag met elkaar in het hostel. Ook ik 'woon' in het hostel maar ik ben er niet 24 uur per dag. Meestal ga ik 's ochtends naar kantoor of met een van mijn collega's het veld in. Ik zorg er wel voor dat ik af en toe een andere omgeving heb, voor mij onontbeerlijk maar onmogelijk voor de meeste kinderen die hier worden opgevangen.

Het kantoor van de organisatie is op de begane grond van het woonhuis van de directeur. Hij heeft een eigen ruimte, net zoals de assistent-directeur. Verder zijn er ongeveer 10 werkplekken voor medewerkers. Sommigen van deze medewerkers wonen ook permanent in het protection centre, anderen wonen in het centrum van Kampong Speu op een kamer of ze wonen bij hun familie in een van de dorpen (nederzetting is een beter woord).

Het protection centre, het naaiatelier en het kantoor zijn allemaal op dezelfde plaats, op het stuk grond waar ook het woonhuis van de directeur en zijn gezin is. Daarnaast is er dus een hostel annex restaurant. In het restaurant komen voornamelijk Cambodjanen, ook voor hen is dit een betaalbare optie. Alle maaltijden die op het menu staan, kosten 6000 riel, omgerekend 1,5$ of 1,20 euro. Water is gratis om je fles bij te vullen (behalve als je een plastic fles(je) met water koopt. Het andere drinken zoals iced tea, iced coffee enz. kost ongeveer 2000 riel (nog geen 50 cent).

Verder heeft ssf een stuk land, ergens in een of andere nederzetting, waar 'geboerd' wordt. Er wordt groente verbouwd, voor eigen gebruik en om op de markt te verkopen, en er worden dieren gehouden zoals kippen, varkens, eenden en koeien. Ook daar helpen oudere kinderen van het protection centre. Sommigen van hen gaan dus in het weekend naar school en volgen een opleiding in de richting van agricultuur. Andere kinderen gaan niet naar school omdat ze te jong zijn of niet zijn geslaagd voor het toelatingsexamen. Ook komt het voor dat er geen geld voor is maar ze leren er dan in ieder geval om verantwoordelijk te zijn voor datgene wat ze hebben gekozen.

Wat zijn nu de kerstplannen, zul je je misschien afvragen. Nou, het is de bedoeling om voor alle kinderen, jong en oud, een klein kadootje te kopen voor hooguit 1 of 2 euro per kind. Het lijkt mij enorm leuk als al deze kinderen een kadootje krijjgen met kerst, via mij van iemand uit mijn vriendenkring en daarbij wil ik jullie hulp vragen. Ik kan hier helaas geen foto's van de kinderen bij doen, dat is tegen de regels. Zou ik dat wel doen dan kan ik aangeklaagd worden voor kindermisbruik. Hier in Cambodja wordt dat zo gezien, ik gebruik immers foto's van de kinderen om geld in te zamelen. Op kindermisbruik staan hier behoorlijke straffen, in het ergste geval kan ik ervoor de gevangenis in gaan. Om al deze dingen te voorkomen, moet ik het dus alleen met woorden doen.

Ik ben zelf met een van de jong volwassenen 'gift bags' aan het maken en we hebben van papier een kerstboom op de muur gemaakt, zowel in het hostel als in het protection centre. De kinderen (in het hostel/restaurant zijn het de klanten) schrijven hun wens op een papieren kerstbal en plakken die op de kerstboom. Daarvoor heb ik papier, tape en (lijjm)stiften gekocht, dat is dus mijn bijdrage deze kerst. Het idee is erg enthousiast ontvangen en we gaan op dinsdagavond met iedereen kerstavond vieren. Het heeft veel geduld en uitleg gekost maar het ziet er naar uit dat het echt gaat lukken.

Willen jullie mij laten weten of je meedoet met mijn kerstactie? Ik weet dat het kort dag is (planning is niet de sterkst ontwikkelde skill in Cambodja en dan is er ook nog zo iets als spontane stroomuitval of een instabiele internetverbinding ;-)) maar je zult de kinderen zo blij maken. Dit is iets wat de meesten nog nooit van hun leven hebben gehad en ik ben zo benieuwd naar hun gezichtjes op kerstavond. Bij deze blog zit ook een foto van de 'gift bags' die we aan het maken zijn. Het kadootje dat we erin gaan doen, ga ik straks zelf kopen bij de plaatselijke 'winkelier'. We zijn nog niet zover dat we de kadootjes ook zelf kunnen maken. maar het is wel de bedoeling dat we dat gaan doen. Het plan is dat het gaat uitmonden in een 'recycling giftshop' waar we artikelen zullen gaan maken van plastic tasjes, rietjes en plastic flesjes. Ook daarvan zal ik jullie op de hoogte houden maar nu dus eerst mijn 'kerstactie'.

Als je mij een email stuurt met in het onderwerp ḱ'kerstactie SSF' dan zorg ik dat je de verdere gegevens krijgt die je nodig hebt voor ondersteuning.

Oh ja, sinds een paar dagen is er een nieuw broertje gekomen in het protection centre, een heel klein babyjongetje van 2 weken oud. Zijn moeder is een SW (sexworker) en per ongeluk zwanger geworden van de zoveelste klant. Ze wil en kan niet voor haar kindje zorgen en heeft het kindje overgedragen aan SSF. Iedereen, inclusief ikzelf, is helemaal in de wolken met de aanwezigheid van babyboy.

Ik wil iedereen alvast hele fijne feestdagen wensen en een fantastisch 2014!
En natuurlijk ook bedankt voor alle fijne reacties de afgelopen paar weken.

Heel veel liefs en warmte in deze koude en donkere dagen vanuit een zonnig Cambodja.
Anne-Marie

Lieve lezers,

Velen van jullie zullen inmiddels hebben begrepen dat het feest al heeft plaatsgevonden en dat het succesvol was. Er was echt voor iedereen - kinderen en alle medewerkers - een kadootje en ze waren er blij mee. Het kadootje was niet duurder dan 1 euro en daarnaast heb ik vers fruit gemaakt voor iedereen, wat ook een groot succes was. De kinderen hebben genoten en dat was precies de bedoeling. Dus mijn eerste actie hier is geslaagd!

Op naar de volgende actie: meer business genereren voor het hostel.
We zullen zien hoe dat gaat, mijn afspraak van vanmiddag is niet komen opdagen, met als excuus: heb jij dat aan de baas gevraagd, of je een meeting met mij kon hebben? Mijn reactie: dat hoef ik niet aan de baas te vragen, als ik een afspraak maak met jou en jij zegt dat toe dan is het oke. Haar antwoord: nee, dat moet je eerst aan de baas vragen en als hij het goed vindt dan kan ik een meeting hebben met jou. Ik weer: zo werkt het voor jou maar voor mij is dat dus niet zo, ik hoef niet aan de baas te vragen of ik een meeting met jou kan hebben. Als ik jou iets vraag, kun jij ja of nee zeggen en dat hoef jij ook niet eerst aan de baas te vragen.

Ik denk dat ik aan deze mentaliteit maar eens een nieuw blog ga wijden, anders wordt deze te lang.

Heel veel liefs,

Anne-Marie