Ttempelbezoek in Thailand

Watbanrai tempel in Thailand

Het vervolg op mijn vorige blog.

De dag na mijn aankomst bij mijn vriendin Pimkwan in Thailand heeft ze me een korte tour door haar stad gegeven. Zo zijn we in de shoppingmal geweest, een overdekt winkelcentrum waar Hoog Catherijne niets bij is. Je moet weten dat Aziaten er niet van houden om in de zon te zitten, of om het even wat in de zon te doen. Dat is ook één van de redenen dat ze vaak iets met lange mouwen dragen en een lange broek. De andere reden daarvoor is de angst voor muggebeten. De meeste mensen gebruiken geen antimuggenmiddelen, simpelweg omdat het te duur voor ze is. Dat is niet alleen in Cambodja zo maar ook in het meer verwesterde Thailand. In de shoppingmal in Thailand is echt alles te koop wat er in de westerse wereld ook te koop is. De dag ervoor, toen ik in Bangkok aankwam was ik zeer verbaasd. Bangkok is een enorme stad met hoge gebouwen en hoewel ik nooit in New York geweest ben, deed de skyline mij daar wel aan denken. Ook de infrastructuur met wegen die onder en over elkaar heen kruisen, gaf me dat idee. Ik ben niet lang genoeg in Bangkok geweest om de andere verschillen op te merken. Wat waarschijnlijk wel een verschil is, in ieder geval met Nederland, is dat je geld kunt wisselen bij een kraampje op straat. Nu ik dit schrijf, denk ik dat Thailand een kruising is van de oorspronkelijke 'way of life' in Azie en de westerse wereld. En als je mijn mening vraagt over wat er beter is, moet ik je het antwoord schuldig blijven. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik het jammer vind dat er zoveel van het oorspronkelijke Azie en daarmee ook de cultuur, verloren gaat. Ik vind het ook enorm arrogant van 'het westen' dat alles zo moet zijn zoals het overal is. Wat blijft er dan over van het reizen naar andere landen? Gaan we dan echt alleen maar om in de zon te kunnen liggen? Vinden we het dan echt zo belangrijk dat alles net zo is, zoals thuis? Ik begrijp dat soort dingen niet, dat is voor mij namelijk precies omgekeerd en dat is dus ook waarom ik weer blij was om terug te zijn in Cambodja. Dat voelde echt als thuiskomen, zeker in het hostel met de vaste medewerkers.

Terug naar Thailand.
Tijdens de tour zijn Pimkwan en ik ook langs geweest bij het kraampje van haar zus. Zij verkoopt heerlijke icethee, icekoffie, icechoco en meer van dat soort dingen. Als ik het heb over icethee dan is dat echt koude thee met ijsklontjes, zoals het hoort naar mijn idee en niet datgene wat in Nederland icetea wordt genoemd. Zo drink ik dus ook icecoffee, zwart zonder melk of suiker. Hoewel icecoffee met melk en suiker ook heerlijk is (maar zo ongezond als wat dus dat drink ik niet).
Pimkwan heeft me nog wat meer mooie plekjes in haar stad laten zien. We zijn ook nog samen naar de markt geweest waar ik fruit heb gekocht om mixed fruits te maken. Dat is iets wat niet veel mensen eten: fruit. Ze hebben er genoeg van, het groeit in overvloed maar wordt dus vooral geëxporteerd. Fruitsalade maken van verschillende soorten supergezond fruit is ook mijn manier om 'dank je wel' te zeggen. Weet je, geld geven is zo makkelijk maar ik vraag me dan altijd af wat genoeg is. Is het niet te veel, of te weinig en wat gaan ze er mee doen? Dus maak ik liever mixed fruits voor iedereen, waarvoor ik zelf de ingredienten heb gekocht op de markt. Mijn indruk is dat het wel wordt gewaardeerd op deze manier (en zo niet, dat is dan jammer voor hen want het is goed bedoeld).
We zouden de volgende dag naar de tempel gaan, met het gezin van haar broer, haar ouders en een oude tante (de 2e oma van Pimkwan, een schat van een mens). Oh ja, en nog een vriendin van Pimkwan, Pet genaamd. De ouders en tante bleken aan het eind van de middag door haar broer opgehaald te worden en 's avonds ook mee te eten. Schatten van mensen waren het, al spraken ze geen woord Engels en ik geen woord Thais. Communiceren kan ook zonder woorden en een ' big smile' doet het altijd goed :-).

De volgende dag heb ik echt mijn ogen uitgekeken. We gingen niet alleen naar de tempel omdat ik er was maar ook (en waarschijnlijk vooral) omdat het een Thaise gewoonte is dat je met je ouders naar de grootste tempel gaat die je maar kent, als het enigszins mogelijk is. Dat schijnt onderdeel te zijn van de boedhistische cultuur. Net zoals het in de moslim cultuur traditie is om minstens 1x in je leven naar Mekka te gaan.
De Watbanrai tempel lag op een uur rijden van het huis van Pimkwan. In tegenstelling tot Cambodja, heeft Thailand wel snelwegen (al moet ik zeggen dat je ook daar nog wel eens brommers en tractors tegen kunt komen. De Thaise automoblist rijdt over het algemeen snel, houdt van doorrijden maar ze doen dat alleen als het kan. Ik vroeg me af of er dan geen sneilheidsge- of verboden zijn. En ja, die zijn er maar men trekt zich er niets van aan. De politie doet daar dus ook niets aan en over het algemeen gaat het best goed. Natuurlijk gebeuren er ongelukken, net als overal maar ik ben er nog niet achter of dat meer of minder is dan in Nederland. De ongelukken met brommers zijn wel ernstiger, dat is wel duidelijk. Dat kan ook niet anders, als alleen de bestuurder maar een helm op heeft. De logica daarvan is me nog steeds niet duidelijjk, zoals met wel meer dingen trouwens.

Onderweg naar de tempel zag ik al vanaf een afstand de levensgrote beeltenis van de olifant. Dat bleek te tempel te zijn waar we heen gingen. Het leek wel een beetje op een toeristische attractie, op de enorme parkeerplaats werd van alles verkocht. Dat hebben de Aziaten wel goed in de gaten, overal waar veel mensen samenkomen is een goede plek om handel te bedrijven. Dus er waren kraampjes met souvenirs en huishoudelijke artikelen maar vooral kraampjes met eten en drinken. De handel wordt bedreven net buiten de heilige tempelgrond. Daar binnen gebeurt dat dus meestal niet, net zoals dat je binnen in de tempel op blote voeten moet lopen (of in ieder geval je schoenen moet uitdoen). Ik begin steeds beter te begrijpen waar sommige gewoontes van buitenlanders in Nederland, vandaan komen en kan me ook voorstellen waarom dat zo is.
De tempel zelf was een en al pracht en praal, echt ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Er was vanzelfsprekend veel goud maar deze tempel was vooral ook heel kleurrijk. En het moet echt enorm veel werk zijn geweest om het te bouwen want veel dingen waren gemozaiekt. Als je het hebt over monnikenwerk, dan is dat het letterlijk en figuurlijk geweest. Dat is ook de traditie, de monniken bouwen de tempel zelf, met de hand. Ik vind de meeste tempels al een kunstwerk op zich maar deze prachtige tempel in Thailand sloeg echt alles. De kleuren, de afbeeldingen, de manier waarop de dingen gemaakt waren ... ik vind het nog steeds moeilijk om in woorden te omschrijven hoe mooi het was. Echt, als je de mogelijkheid hebt om naar Thailand te gaan dan zou ik zeker adviseren om deze tempel te bezichtigen. Ik ben nooit eerder in Thailand geweest maar ik kan me ook moeilijk voorstellen dat er tempels zijn die nog mooier zijn dan deze.

ś Middags zijn we nog naar een andere tempel geweest, de witte tempel waar de dresscode eigenlijk wit is, zowel voor de monniken als voor de bezoekers.
De tempel zelf is ook zoveel mogelijk in het wit gemaakt. Op een andere plaats in Thailand, in Chiang Mai, schijnt al eerder een witte tempel te zijn gebouwd en deze was een kleine kopie daarvan. Overigens ook heel mooi, dat moet gezegd worden. De reden dat ik daar niet zo veel foto's van heb, is niet omdat ie minder mooi was maar omdat de batterij van mijn telefoon leeg was en ik dus afhankelijk was van anderen om foto's te maken.
Zo ook 's avonds, toen ik met Pimkwan en Pet in de stad ben gaan eten. Ze hebben echt hun best gedaan om het mij naar mijn zin te maken, hoewel ik redelijk snel tevreden ben en het ook prima had gevonden als we gewoon langs de weg op een terrasje met plastic stoeltjes waren gaan eten. Maar nee, het werd een echt restaurant waar we heerlijk hebben gebbqed (of gesteengrild, hoe je het noemen wilt).
In het midden van onze tafel was een metalen bak gemaakt met daarin een soort van paddestoelachtige metalen ding. Op het bolvormige metaal konden we onze stukjes vlees en vis grillen. De rand er omheen was gevuld met water zodat we daarin onze groentes konden ḱ'koken'. Supergezellig om zo de avond door te brengen.

Ik was ook erg blij dat ik naar Thailand was gegaan, al was het alleen al om Pimkwan te zien en haar familie te ontmoeten. Ik weet nu ook iets meer van haar achtergrond en kan me een betere voorstelling maken bij haar verhalen. Iets anders waarvan ik me kan voorstellen dat ze er moeite mee heeft, is dat haar 2 kinderen nog in Thailand wonen terwijl zij zelf in Nederland woont. Ze ziet ze maar hooguit 2x per jaar en dat terwijl ze 15 en 17 zijn. Waar ik respect voor heb en nu ook beter begrijp, is dat haar familie nu voor haar kinderen zorgt, zonder problemen maar dat zij ze blijft missen, dat is me wel duidelijk. Ik denk dat dat andersom ook zo is. Ongelooflijk ook hoe hard haar kinderen studeren. In de paar dagen dat ik er was, waren ze iedere dag op school. Van 's morgens heel vroeg (opstaan om 5 uur, douchen, ontbijten en dan met de bus naar school) tot 's avonds (meestal rond 6 uur of later terug) laat. En dat 7 dagen per week ... dat is niet niks.

Goed, voor nu lijkt het me genoeg. Geniet van de foto's en tot de volgende blog!

Heel veel liefs vanuit een heerlijk warm Cambodja
Anne-Marie