Met de bus naar Thailand

Het is zondagochtend, ik zit heerlijk in de zon met een fruitshake binnen handbereik. Wat is het leven toch heerlijk hier! En nu is het tijd om mijn trip naar Thailand neer te pennen, voor iedereen die het wil lezen.

Wat eraan voorafging: in Nederland heb ik een aantal Thaise vriendinnen, allen hebben een relatie met een Nederlandse man en dat is dus de reden dat ze in Nederland wonen.Sommigen wonen er al best lang, meer dan 15 jaar en anderen nog maar relatief kort, minder dan 5 jaar. Één van hen was van 9 november tot 9 december in Thailand en aangezien het niet mijn plan is om snel naar Nederland terug te keren, lag het voor de hand dat ik haar zou opzoeken in Thailand, mits het enigszins haalbaar was qua afstand. Ik had niet zo heel veel zin om te gaan vliegen, hoewel dat duidelijk veel sneller gaat, maar mijn besluit was om dat met de bus te doen. Dat bleek te kunnen vanuit Phnom Penh dus dat werd het plan. Bovendien moest ik mijn visum verlengen of vernieuwen en wat de kosten betrefft kwam het op hetzelfde neer. Hoe heerlijk is het dan om het gewoon te doen! Het kwam helemaal goed uit want ik was zowiezo al in Phnom Penh voor mijn werk. Jaja, mijn baas had mij naar Phnom Penh gestuurd voor een meeting met de grote ngo's zoals de WHO (World Health Organization) en Unicef, u allen wel bekend neem ik aan. . De avond ervoor was ik al naar Phnom Penh gegaan want hoewel het maar 45 km reizen is, is het per locale bus toch al gauw 2 of meer uur. De meeting zou de volgende ochtend om 8 uur beginnen en om dan vanuit Kampong Speu te moeten komen, leek me niet handig. Lekker een extra avondje in een hostel in Phnom Penh, met zwembad. Een aantal dagen daarvoor had ik al uitgevonden hoe het zat met de bus en het boeken van een ticket daarvoor dus dat werd een eitje, dacht ik. Iets anders wat ik ook dacht, was dat er maar één bus naar Thailand ging. Fout gedacht dus, er bleken er verschillende te gaan en ook nog elk uur. De folder beloofde dat het met de slaapbus 12 uur zou duren naar Bangkok en dan zou ik dus om 12 uur de volgende dag in Bangkok aankomen. Waarschijnlijjk 6 uur tot aan de grens en dan nog 6 uur vanaf de grens naar Bangkok. Daarna moest ik nog verder met een andere bus en dat zou ook nog 3 1/2 uur duren.

De slaapbus zag er aan de buitenkant behoorlijjk luxe uit, voor Cambodjaanse begrippen maar eenmaal binnen bleek het toch wel weer echt Cambodja te zijn. Hoewel de slaapbedjes superdunne matrasjes hadden, was ik er toch blij mee dat ik die bus had geboekt. Dat bleek wel de enige te zijn met sleepingbeds. Slapen in halfliggende stand gaat toch altijjd nog beter dan zittend. De chauffeur van de bus wist heel goed waar het gas zat maar ik besloot me daar niet al te druk om te maken en gewoon te gaan slapen. Wonder boven wonder lukte me dat heel aardig. In de veronderstelling dat, wanneer ik wakker zou worden, we in Poipet (de grensovergang) zouden zijn aangekomen, ben ik heerlijk weggedommeld. Toen ik wakker werd, bleek het nog maar een uur later te zijn maar ik moest wel heel nodig iets kwijt. De bus stopte en ik zag bijna alle mannelijke passagiers naar buiten gaan. Het was duidelijk plaspauze en mijn blaas wilde ook graag geleegd worden dus wat doe je dan? Juist, je gaat ook naar buiten om te kijken waar het hoognodige kon gebeuren. Het was stervensdonker op de weg waar we stonden en in de verste verte was er geen huis/restaurant of plashok te bekennen. Nou is dat voor mannen meestal niet zo'ń groot probleem maar voor vrouwen ligt dat toch net even anders, ook al is het donker. Gelukkig was er nog een vrouw uitgestapt, een Cambodjaanse die dus gewend was aan dit ritueel. Dat vrouwen in zo'n situatie solidair zijn, bleek toen wel. Gehurkt nam ik naast haar plaats en loosde wat niet meer binnen kon blijven, in Cambodja langs de kant van de weg. Pfff, wat een opluchting.

De volgende keer dat ik wakker werd, bleken we niet aan de grens te zijn maar in Siem Raep, 6 uur rijden naar het noorden in plaats van naar het noordwesten. Dat was ik dus vergeten te checken, welke route de bus zou rijden. Er was niets meer aan te doen en ik besloot er maar van te genieten, ik had in ieder geval geslapen dus dat was meegenomen. We bleken in Siem Raep ook nog van bus te moeten wisselen, overstappen zoals dat in Nederland heet, alleen wordt je dat van tevoren niet verteld als je er niet om vraagt. In Cambodja duurt alles langer, alles kost meer tijd dan je van te voren ingeschat hebt. Gelukkig weet ik dat inmiddels en ja, dat is gewoon niet anders. In mijn ogen heb je 2 keuzes: je maakt je er druk om en gaat klagen (wat overigens niet helpt) of je accepteert het en geniet evengoed van wat je dan ook aan het doen bent. Mijn keuze is altijjd de laatste en voor mij blijkt dat de beste te zijn.
Het overstappen duurde ongeveer een uur, een uur waarin ik mezelf maar ben gaan voorzien van een ontbijtje want dat wordt in de bus niet geserveerd. Gelukkig zijjn er hier restaurantjes te over dus dat was geen probleem. Het was ook net op tijd klaar en in de bus opeten, dat mocht.

De bus bleek dit keer een 'gewone' Cambodjaanse bus te zijn. Nee, niet een locale minibus maar een grote bus, met zitplaatsen in plaats van lligbedden. Deze chauffeur reed op zijn gemak en het heeft dus nog eens 6 uur geduurd voordat we de grensovergang hadden bereikt. Een beetje navraag bij een andere passagier leverde me de wetenschap op dat het ongeveer nog 4 uur rijden naar Bangkok was. Jawel, 4 uur RIJDEN. Daar was dus niet bij ingecalculeerd dat er ook nog paspoorten moesten worden gecontroleerd en visa verstrekt enzo. Als het bij het paspoort controleren aan de Cambodjaanse kant was gebleven, waren we redelijk vlot klaar geweest maar helaas bleek de helft van de medewerkers bij de Thaise Immigrtiedienst lunchpauze te hebben. 1 1/2 uur later stonden we op Thais grondgebied te wachten op de bus naar Bangkok. Ook aan de Thaise kant bleek wachten te zijn uitgeroepen tot de belangrijkste nationale bezigheid. Uiteindelijk waren we om 7 uur 's avonds in Bangkok terwijl ik de avond daarvoor om 12 uur middernacht uit Phnom Penh was vertrokken. En ik was er nog niet want ik moest nog een bus zien te vinden naar de plaats waar mijn vriendin woont. Ook dat heeft bij elkaar nog eens 5 uur in beslag genomen en al met al was het een reis geworden van 24 uur.

Mijn vriendin vond het geen probleem en met behulp van 2 aardige Thaise meisjes heb ik haar kunnen bellen (mijn telefoon was leeg) zodat ze mij kon komen ophalen op het busstation in haar woonplaats. Het was me dus mooi wel gelukt om van Cambodja naar Thailand te reizen!
Pim, mijn vriendin, had de auto geleend van een van haar vriendinnen waarmee ze me kwam ophalen om naar haar huis te gaan. In haar huis kreeg ik een eigen kamer, ze regelde wat te eten voor me en ik kon heerlijk warm douchen waarna ik onmiddelijk in slaap ben gevallen.

Dit was deel 1 van mijn Thaise avontuur, deel 2 volgt later en zal gaan over het bezoek aan de Watbanrai tempel. Dat is een verhaal op zich, vandaar de verdeling dit keer.

Tot de volgende blog allemaal en een fijne dag gewenst.

Liefs, Anne-Marie