Een dag uit het leven van ...

De afgelopen week was hier een korte week vanwege het waterfestival. Dat feest duurt 3 dagen maar als de volle maan in een weekend valt, plakken ze die 3 dagen er gewoon achter. Dat betekent dus 5 vrije dagen achter elkaar voor iedereen die werkt bij een publieke instelling zoals banken en scholen. Voor de rest gaat het leven hier gewoon door, er is altijd markt en ook de winkels zijn open: business as usual.

Deze week ben ik met 2 collega's de outback in geweest, op zoek naar 'arme' dorpen waar geen schoon drinkwater is en waar geen toiletten zijn.
Oh ja, wat er trouwens ook niet is hier, zijn straatnaambordjes. Ja, in Phnom Penh, daar heb ik wel wat straatnaambordjes gezien maar in de overige plaatsen tot nu toe erg weinig. Het grappige is wel dat google maps de wegen wel kent, daar moest ik dan wel weer om lachen. Het is toch ook echt ongelooflijk: dan zit je ergens echt in de middle of nowhere waar zo ongeveer niets is en dan werkt google maps wel gewoon, hetzij op je tablet of op je telefoon.

Maar als er geen straatnaambordjes zijn, hoe weet men dan waar men moet wezen? Mijn moeder zou zeggen: je hebt toch een mond gekregen om het te vragen? En ja mam, zo werkt het inderdaad hier en omdat mensen altijd buiten zijn, is er ook altijd wel iemand aan wie je het kunt vragen.
Wat het antwoord precies is, weet ik niet want ik spreek nog steeds erg weinig Khmer maar het zal zoiets zijn als 'na het roze huis het eerst zandpad links en dan bij het rijstveld rechts'. En als je er niet uitkomt dan vraag je het gewoon opnieuw. No worries, iedereen is hier even vriendelijk en ze zullen je zeker niet opzettelijk de verkeerde kant op sturen.

Wel heerlijk hoor, lekker achterop de motorbike een beetje door de omgeving rondtoeren. En hoe vind je dan zo'n arm dorp?
In de eerste plaats door goed naar de huizen te kijken; een huis op palen met dakpannen betekent rijkdom. Een huisje zoals in mij vorige verslag is wel totale armoede (wat overigens niet betekent dat de mensen niet gelukkig zijn, dat is het mooie van het buddhisme). Maar ... schoon drinkwater en redelijke sanitaire voorzieningen zijn zeker hier van levensbelang en het draagt bij tot het terugdringen van de armoede en daarmee indirect aan het voorkomen van kindermisbruik.

Als we dan wat armoedige huizen bij elkaar hadden gevonden, moesten we op zoek naar de commune-leider. Je kunt hier niet zomaar op de arme mensen afstappen en vragen of ze hulp nodig hebben, nee, je gaat hier eerst naar de commune-hall om te praten met de commune-leider. Iedereen in een dorp weet wel waar de commune-hall staat (ongeveer) dus dat wordt dan weer regelmatig de weg vragen. Het kan gebeuren dat de commune-leider er niet is, of dat er iemand voor jou eerst aan de beurt is. Tja, en wat doe je dan? Dan wacht te gewoon geduldig af. Gelukkig is er altijd wel wat om over te praten of je gaat wat rondlopen in de omgeving en dan kom je soms hele bijzondere dingen tegen.

Zoals de 'smoked egg' (gerookt ei) verkoper. Nou had ik die al wel eerder gezien, alleen wist ik niet wat het was. De smoked egg verkoper rijdt hier rond op een soort van tuktuk met aanbouw waarin zijn gerookte eieren liggen. Hij heeft een speciaal geluid op zijn tuktuk zodat je weet 'aha, de gerookte eieren verkoper is in het dorp'. De beste man (of vrouw) rijdt zo het hele dorp rond en je kunt hem aanhouden als je iets wilt kopen.
Ik ben van nature nieuwsgierig en wil alles graag proberen dus ook een gerookt ei. Ik vroeg me ook af wat er anders kon zijn aan een gerookt ei dan aan een gekookt ei. Dus 3 eieren gekocht, voor mij en mijn 2 collega's. Het eerste wat ik niet verwachtte, was dat ze bloedheet waren. Zo heet dat ik ze niet kon vasthouden. Vandaar ook dat je ze krijgt in een plastic zakje en nee, het plastic zakje smelt er niet door. Ik denk dat die zakjes gemaakt zijn van speciaal Cambodiaans plastic.
Ik moet eerlijk zeggen, een gerookt ei smaakt beter dan een gekookt ei. Wat ze er precies mee doen, weet ik nog niet maar het heeft iets te maken met de bbq en veel peper.

Oh ja, ook grappig is dat ze bij sommige commune-halls de voorloper van de excelsheet aan de muur hebben hangen. Op die sheet staat welke dorpen er zich in de commune bevinden. Dat kunnen er 20 zijn maar ook veel meer, soms wel tot 60 aan toe. Verder valt er te lezen hoeveel inwoners de afzonderlijke dorpen hebben en hoeveel er daarvan volwassen zijn en hoeveel kinderen. Hoe moeilijk kan het zijn? Dit is ook een systeem en het werkt voor hun, op deze manier en dat is prima.
De meeste commune-leiders waren erg blij om mij te zien en dankbaar ook dat ik speciaal naar hun commune was gekomen om te kijken of ik daar kan helpen. De gesprekken werden overigens volledig in het Khmer gevoerd want zelfs een commune-leider spreekt niet altijd Engels. In zo'n gesprek wordt uitgelegd welke dorpen er geen voorzieningen hebben en of het betreffende dorp behoefte heeft aan hulp. Verder wordt uitgelegd hoe we het dorp kunnen vinden en wie de dorpsleider is. Dat is namelijk de volgende stap: gaan praten met de dorpsleider.

Dus wij weer op de motorbike het achterland in, op zoek naar het dorp en hun leider. De eerste keer gingen we er met zn 3en op bezoek maar daarna hadden we de taken verdeeld en ging ik met 1 collega rondrijden om foto's te maken terwijl de andere collega op zoek ging naar de dorspleider.
Zo kwamen we een jonge vrouw tegen die door een ongeluk in een rolstoel was beland omdat ze haar rug had gebroken. Er zijn hier geen sociale voorzieningen en het is hier best lastig als je niet kunt lopen. Zeker als je geeen rolstoel hebt, zoals zij in het begin. Dan ben je heel erg aangewezen op hulp van buitenaf, in de eerste plaats van je mededorpsbewoners maar ook van humanitaire hulp uit het buitenland. Gelukkig is dat er en heeft deze jonge vrouw een rolstoel gekregen en een mikrokrediet zodat ze in haar eigen onderhoud kan voorzien. Ze verkoopt nu namelijk gecrushed ijs met melk en ... chiazaadjes. Zeg maar slush puppy maar dan de gezonde versie. Die chiazaadjes waren voor mij enorm verrassend, vooral om te zien dat ze hier de normaalste zaak van de wereld zijn terwijl het in Nederland een superfood wordt genoemd (en het dus best duur is).
Mooi om te zien ook hoe zo iemand met - voor westerse begrippen - heel eenvoudige middelen, een zinvol bestaan kan hebben. Overigens zijn die 'machientjes' waarmee het ijs wordt gecrushed gewoon op de markt te koop. Ik weet nog niet voor hoeveel maar daar ga ik ongetwijfeld achter komen. Ook de 'cropchi' zoals de chiazaadjes hier worden genoemd, kun je hier op de markt kopen. Sterker nog, het is een lokaal iets wat hier wordt verbouwd. Een van mijn collega's gaat het me laten zien en leren hoe dat moet. Stel je voor, ik word nog eens een Cambodjaanse boerin ;-).

Ik zie dat het weer best een lang verhaal is geworden dus wordt het tijd om te stoppen. Overigens was ook de dag om dus dat komt dan weer mooi uit.
Vanmiddag ga ik naar Phnom Penh omdat ik morgen een presentatie ga bijwonen, uit naam van SSF. Ik ben er blij mee dat ik die kans krijg en zal daarover berichten in een van mijn volgende blogs.

Iedereen een fijne zondag gewenst en tot de volgende update!

Heel veel liefs vanuit een warm en zonnig Cambodja
Knuffel, Anne-Marie