Bon om tuk (happy waterfestival) --> lang verslag
Door: Anne-Marie
Blijf op de hoogte en volg Anne-Marie
18 November 2013 | Cambodja, Kâmpôt
Jippie, ik heb een heerlijk vakantiegevoel. Wat kan een paar dagen op een andere plek een mens goed doen. En dan met hernieuwde energie weer terug naar Kampong Speu.
Mijn weekend begon zaterdagochtend met een hele lange, locale busrit van 6 uur. In Nederland zou je denken dat je dan geld bespaart zou hebben door ee lokale bus te nemen in plaats van de grote bus met airco, free wifi en gratis water aan boord. Dat is dus niet het geval, sterker nog, het kan maar zo zijn dat de lokale buschaffeur je afzet. Dat was me al verteld maar ik moet het toch hebben van mijn eigen, persoonlijke ervaring. Dus wilde ik per se met de lokale bus naar Kampot. Dat heb ik geweten; de busrit duurde maar liefst 6 uur waarvan 2 uur ook nog wachttijd was. Je moet weten dat de locale bus pas vertrekt als ie vol is. En dan bedoel ik ook echt afgeladen vol. Wist je dat er in minibus met zitplaatsen voor 11 mensen inclusief de chauffeur, heel gemakkelijk 30 man past? Het begrip 'stapelen' kennen ze hier heel goed en er gaan dan heel veel makke schapen in een hok.
Er gaat ook van alles mee in zo'n locale bus, tot kippen aan toe. En de bus stopt heel vaak omdat er dan weer mensen uit moeten stappen. En als ie dan bij een zogenaamd 'busstation' is, rijdt ook niet verder voordat ie vol is. Het kan gerust een uur duren voordat al die makke schapen in de bus zijn gestouwd, met of zonder bagage. In Afrika knopen ze alle bagage boven op de bus, hier doen ze dat niet. Hier gaat alle bagage achterin de bus en men laat vervolgens de achterklep open zodat er nog meer bij kan. Het fijne daarvan is wel dat er dan in ieder geval genoeg luchtcirculatie is, wat echt geen overbodige luxe is bij deze hoge temperaturen als je met zoveel mensen opeengepakt zit. Ik moest 2x van bus veranderen en beide keren kwam er behoorlijk wat wachttijd aan te pas. Al met al was ik zo rond een uur of 3 in Kampot terwijl mijn reis om 9 uur 's ochtend al begonnen was. Normaal gesproken vind ik eigenwijs zijn een goede eigenschap maar dat blijkt dus niet altijd zo te zijn. Morgen, als ik terugga, neem ik toch maar de grote bus voor hetzelfde geld.
Wat is het meest geweldige van reizen?
Als je dat aan mij vraagt, zeg ik zeker dat verschillende mensen ontmoeten de absolute number one is. Voor mij is de fijnste manier om dat te doen niet de toerist uithangen maar om je te mengen met de locale bevolking en de locale cultuur. Maar ook leren van andere 'buitenlanders' want dat wat ik doe, is zeker niet uniek. In de afgelopen 3 weken heb ik al zoveel verschillende mensen ontmoet, ieder met hun eigen pad en reden om hier te zijn. Met de meesten heb ik een hele leuke conversatie, het lijkt wel een beetje alsof ik mijn werk hier voortzet. Niet dat ik hier al les geef maar wel het omgaan met zoveel verschillende mensen en culturen, dat vind ik echt geweldig.
In Kampong Speu zijn het vooral Cambodjanen, al zijn er in het hostel heel regelmatig verschillende vrijwilligers van overal vandaan.
Zo ben ik een deel geweest van de groep Amerikaanse jongeren, daarna van een groep Singaporezen die hier waren om met eigen ogen te zien en te ervaren waar hun sponsorgeld naar toe gaat. Ik heb een familie uit Nieuw Zeeland gejoined tijdens hun tussenstop bijj SSF. Zij waren hier op fietsvakantie, verbleven in het hostel en waren geinteresseerd in SSF als organisatie. Mijn baas heeft hun een presentatie en rondleiding gegeven en ik was er een onderdeel van. Ik leer hier elke dag, de ene dag meer dan de andere maar het is altijd goed.
Oh ja, en dan was er nog een Australisch meisje van rond de dertig die al een jaar aan het rondreizen was en een maand vrijwilligerswerk heeft gedaan voor SSF. Als het goed is zijn er ook nog 2 Amerikaanse meiden die hier een villagebank aan het opzetten zijn.
En natuurlijk Mark, mijn Australische vriend die hier een eigen NGO heeft opgezet. Met hem heb ik 4 dagen lang 's morgens en 's avonds gegeten en de avond doorgebracht, wat heel gezellig was. Inmiddels hebben we afgespproken dat we het volgende volle maan/waterfestival hier samen in Cambodja gaan vieren en daar heb ik nu al heel veel zin in. Ik denk dat dat over een maand of 3 is, of misschien wel eerder.
Oh ja, dan is er ook nog een Duitser die hier al 8 jaar woont en die af en toe in het hostel logeert en die ik tot nu toe 2x heb ontmoet.
Afgelopen weekend in Kampot heb ik de meeste toeristen ontmoet, overal vandaan, van Australie tot Zwitserland en Duitsland en alles wat daar tussen zit. Oh ja, en ook Nederlanders, zowel gisteren als vandaag. Toch wel leuk om weer Nederlands te praten, na 3 weken alleen maar Engels te hebben gesproken. Ik moet wel ongelooflijk wennen aan het Aziatisch Engels dat ze hier spreken en ik versta het soms nog steeds niet.
De Nederlanders waren gezellig, 1 stel was hier op vakantie omdat hun zoon hier woont. Ik kwam ze tegen toen we terugkwamen van een motorrit in de Bokor bergen. Mijn motorbestuurder moest ergens zijn motor na laten kijken en tijdens het wachten raakte ik aan de praat met Jenny, de vrouw van het Nederlandse stel. We hebben heel gezellig zitten kletsen en zo de tijd gedood. Ook zij waren op de motor de Bokor bergen in geweest maar kregen op de weg terug naar Kampot een klapband en moesten dus ook bij de 'garage' zijn. De bijgevoegde foto's laten zien waarom het woord 'garage' tussen aanhalingstekens staat.
Een ander meisje (ik schat haar 30-35) kwam oorspronkelijk uit de buurt van Nijmegen maar woonde en werkte al 4 jaar in Australie. Ook zij reist het liefst alleen, net als ik, en dat schept een band. Ik heb het al eens vaker tegen mensen gezegd, degenen die alleen reizen, vinden elkaar altijd. Overigens moet ik dat wel een beetje bijstellen, het gaat eigenlijjk om wereldreizigers in het algemeen. Toch zijn de mensen die alleen reizen, degene die het meest open zijn. Zij zijn ook meestal degenen die het gezelschap opzoeken (of niet, want die keus heb je ook als je alleen reist). Als je alleen wilt zijn, kan dat altijd en wil je dat niet, dan vind je altijd andere mensen. Reizen is dus heerlijk, vooral in een land waar het weer ook nog eens heerlijjk is en bovendien de mensen verschrikkelijk aardig.
Hoe ben ik achterop de motor in de Bokor bergen beland?
Dat verhaal is best een beetje bijzonder (maar terwijl ik dit schrijf,, bedenk ik dat de meeste van mijn ervaringen hier tot nu toe dat zijn). Goed, ik was dus na een lokale busrit van 6 uur in Kampot aangekomen, heb een betaalbaar guesthouse gevonden ( 8$ per nacht in een schone 2 persoonskamer met eigen badkamer en toilet) en was ergens op guesthousestreet wat gaan eten. Op de terugweg naar mijn eigen guesthouse raakte ik aan de praat met een tuktuk chauffeur en een motorfietschauffeur over waar het feest was voor het waterfestival. Zij wisten het wel, het was aan de andere kant van de rivier en voor 1 dollar konden ze me daar wel heen brengen, achterop de motor. Ik dacht, prima want ik had wel zin in een feestje. Aan de overkant werd ik gedropt bij een club met de naam Dragon, volgens de motorbikechauffeur was het 'the place to be' in Kampot en hij wilde wel met me mee om me gezelschap te houden. Ook goed, zolang je niet lastig bent, dacht ik. Hij was niet lastig, bleek heel gezellig te zijn, goed Engels te praten en kon ook nog dansen. Nou is dansen ook een van mijn favoriete bezigheden bij het uitgaan en de Dragonclub kon best de naam club verdragen. Een verschil met een Nederlandse club is, dat de 'zitjes' allemaal heerlijk zachzittende relaxbanken waren. Nog een verschil was dat bier niet per glas wordt besteld (sterker nog, dat kon helemaal niet, een glas bier bestellen) maar dat wordt hier geschonken in een waterkan die mijn moeder ook heeft :-). Daar krijjg je dan een aantal glazen bij, al naar gelang het aantal personen in je gezelschap. Dus ik en de motorbikechauffeur aan het bier in de Dragonclub. Enkele biertjes later vonden we het zel tidj worden voor de dansvloer (het was inmiddels ook wat drukker geworden en dus voelde ik me genoeg op mijn gemak om het te wagen. De muziek was er goed genoeg voor en het bleek niet veel te verschillen van de westerse wereld. Op de dansvloer ontmoetten we Jim en Irene. Irene kon ook leuk dansen en vond datzelfde van mij. Dat is grappig, dat gebeurt me dus overal ter wereld als ik aan het dansen ben. En ik heb echt geen idee wat ik anders doe dan anderen maar het zal wel zo zijn. Ik ben er inmiddels aan gewend en vind het prima, eigenlijk ben ik er stiekem best wel blij mee; dansen is een internationale taal en die beheers ik heel aardig, al zeg ik het zelf, en het opent deuren.
Mr motortaxichauffeur en ik nodigden Jim en Irene uit aan onze tafel en ook de dochter van Irene kwam er gezellig bij. Zij leek niet al te happy maar misschien was ze alleen maar moe. Jim bleek heel gezellig en zij waren juist die dag uit Siem Reap gekomen op de motorbike en hun plan was om de volgende dag de Bokor bergen in te gaan. Zo werden mr motortaxi en ik uitgenodigd om de volgende ochtend met hun mee te gaan, zo rond 8 uur. Nou moet je weten dat als je hier om 8 uur iets afspreekt, het ook heel gemakkelijk 9 uur kan worden. Het moet gezegd: wij hebben een klok maar zij hebben de tijd.
Overigens noem ik mr Motorbike zo omdat ik zijn naam ben vergeten en ik heb ook geen idee meer waar het op leek. Omdat onze groep inmiddels uit 5 personen bestond en we allemaal bierdrinkers bleken te zijn, zijn we overgestapt op ' big beer' , een privetap die op het tafel wordt gezet en waar je gerust de hele avond mee kunt doen. Overigens wordt er een - min of meer - prive bartender bijgeleverd die dus continu zorgt dat je glas vol blijjft. En oh ja, proosten is hier ook zoiets leuks. Iedere keer als iedereen op hetzelfde moment zijn glas pakt, wordt er geproost. Wat er vervolgens gebeurt, is dat als iemand zijn glas pakt, de rest van de groep ook het glas heft en dan wordt er geproost (is bijjna vermoeiend). Al met al hadden we een hele leuke avond met zn vijven.
Ik wist niet zeker wat ik moest verwachten van een afspraak die in de kroeg wordt gemaakt maar hier wordt je er wel aan gehouden. Ik ben er blij mee, je weet dan in ieder geval waar je aan toe bent. Mr motorbike stond de volgende ochtend ergens tussen 8 en 9 voor mijn neus en dat viel me reuze mee. Ik had er rekening mee gehouden dat dat niet het geval zou zijn maar gelukkig was het wel zo. Na de koffie zijjn we vertrokken, op weg naar Jim en Irene die waren blijven slapen bij de zus van Irene. Gelukkig hadden we telefoonnummers uitgewisseld en konden we Irene bellen om uit te zoeken waar we precies moesten zijn. Onderweg kwamen we ook nog een overstekende olifant tegen en voor degene die me niet geloven: ja, het was een hele echte, loslopende zeer grote olifant en tja, wat doe je dan? Er onderdoor rijden was bijna een optie, zo groot was ie. Ik denk ook dat dat tot nu toe mijn meest verbazende moment is geweest hier, tot nu toe.
Het was het idee van Irene om zo vroeg af te spreken en ook Jim had zich afgevraagd waarom. Toen we bij de zus van Irene kwamen werd het duidelijk: Irene en haar dochter waren al aan het koken en er moest toch echt eerst worden gekookt en gegeten. Je kunt geen plezier hebben op een lege maag, moet ze gedacht hebben. Het kan ook zijn dat het voor het waterfestival was, bedenk ik nu ineens. Dat zal het wel geweest zijn want dat is wat de Cambodjanen doen met het waterfestival. Het is zoiets als bij ons Kerst is, je gaat gezellig naar je familie om samen leuke dingen te doen. Hier is het dan dus 3 dagen vakantie en heeeel druk op de weg omdat iedereen onderweg is naar familie.
De zus van Irene en haar gezin zijn erg arm, zoals je kunt zien op de foto's. Ze hebben geen toilet, geen stromend water, geen schoon water maar alleen regenwater dat vanaf het dak wordt opgevangen. Ze wonen in het bos op een stukje land net langs de weg.
Maar super vrijgevig en overigens heb ik daar heerlijk gegeten. Ondanks dat ze niets hebben ... voor het eten werd er ineens bij de buren een heuse tafel geleend met tafelkleed en al. En schatten van mensen zijn het, ze hebben in ieder geval een heel goed hart, dat is één ding wat zeker is. Ik denk trouwens ook dat ze één van hun eigen kippen hebben geslacht, verser kun je het niet hebben. Verder was er verse salade, zo uit het bos, soep met heel veel verse groente, rauwe garnalen die speciaal voor mij werden gekookt omdat ik ze anders niet wilde eten. Zelf eten ze de garnalen liever rauw maar om maagproblemen te voorkomen, besloot ik om dat toch maar niet te eten. Ik eet dus zoveel mogelijk goed gekookt eten en drink gekocht water uit een flesje.
Na het eten vertrokken we met 6 mensen op 2 motorbikes. Ja, je leest het goed: 3 mensen op 1 motorbike. Dat gaat prima, is niks mis mee. Tot een uur of 3 heerlijk door de bergen gereden, af en toe gestopt omdat er iets bijzonders te zien was (of omdat we dorst hadden). Honger hebben we de hele dag niet gehad.
' s Avonds heb ik een speciaal ding op straat gekocht die ik om 12 uur in de rivier moest zetten, met een kaarsje en wierook en banaan met rijst. De traditie is dat je dan een wens doet en die meegeeft met je drijfding naar degene waar die voor bedoeld is. Dus ik ben braaf geweest en heb dat ook gedaan (met een heel stel Cambodjaanse kinderen om me heen). We zullen zien of mijn wens uitkomt, ik hoop het van wel natuurlijk.
Vanavond is de laatste avond van het waterfestival en ik heb in het hostel met de jongens en meiden daar bananenrijst gegeten, ook een traditie. Ze waren hier in het hostel heel blij dat ik weer terug was en dat ze in ieder geval vanavond nog met mij erbij hadden. Voor hun is dat heel belangrijk, deze meiden en jongens zijn dit weekend allemaal hier gebleven en niet naar hun familie geweest (als ze die nog hebben). Het hostel is naast hostel ook nog een restaurant en dat was gewoon open en moest dus gerund worden.
Al met al heb ik dus een heel fijn weekend gehad en morgen wordt er weer gewoon gewerkt. Ik denk dat ik mijn hele leven ga onthouden dat ik bijj volle maan, een drijfding in het water moet doen met een wens en bananenrijst moet eten. Wat een leuke, nieuwe traditie!
Fijne week allemaal en tot de volgende blog!
Heel veel liefs vanuit warm Cambodja.
Anne-Marie
Mijn weekend begon zaterdagochtend met een hele lange, locale busrit van 6 uur. In Nederland zou je denken dat je dan geld bespaart zou hebben door ee lokale bus te nemen in plaats van de grote bus met airco, free wifi en gratis water aan boord. Dat is dus niet het geval, sterker nog, het kan maar zo zijn dat de lokale buschaffeur je afzet. Dat was me al verteld maar ik moet het toch hebben van mijn eigen, persoonlijke ervaring. Dus wilde ik per se met de lokale bus naar Kampot. Dat heb ik geweten; de busrit duurde maar liefst 6 uur waarvan 2 uur ook nog wachttijd was. Je moet weten dat de locale bus pas vertrekt als ie vol is. En dan bedoel ik ook echt afgeladen vol. Wist je dat er in minibus met zitplaatsen voor 11 mensen inclusief de chauffeur, heel gemakkelijk 30 man past? Het begrip 'stapelen' kennen ze hier heel goed en er gaan dan heel veel makke schapen in een hok.
Er gaat ook van alles mee in zo'n locale bus, tot kippen aan toe. En de bus stopt heel vaak omdat er dan weer mensen uit moeten stappen. En als ie dan bij een zogenaamd 'busstation' is, rijdt ook niet verder voordat ie vol is. Het kan gerust een uur duren voordat al die makke schapen in de bus zijn gestouwd, met of zonder bagage. In Afrika knopen ze alle bagage boven op de bus, hier doen ze dat niet. Hier gaat alle bagage achterin de bus en men laat vervolgens de achterklep open zodat er nog meer bij kan. Het fijne daarvan is wel dat er dan in ieder geval genoeg luchtcirculatie is, wat echt geen overbodige luxe is bij deze hoge temperaturen als je met zoveel mensen opeengepakt zit. Ik moest 2x van bus veranderen en beide keren kwam er behoorlijk wat wachttijd aan te pas. Al met al was ik zo rond een uur of 3 in Kampot terwijl mijn reis om 9 uur 's ochtend al begonnen was. Normaal gesproken vind ik eigenwijs zijn een goede eigenschap maar dat blijkt dus niet altijd zo te zijn. Morgen, als ik terugga, neem ik toch maar de grote bus voor hetzelfde geld.
Wat is het meest geweldige van reizen?
Als je dat aan mij vraagt, zeg ik zeker dat verschillende mensen ontmoeten de absolute number one is. Voor mij is de fijnste manier om dat te doen niet de toerist uithangen maar om je te mengen met de locale bevolking en de locale cultuur. Maar ook leren van andere 'buitenlanders' want dat wat ik doe, is zeker niet uniek. In de afgelopen 3 weken heb ik al zoveel verschillende mensen ontmoet, ieder met hun eigen pad en reden om hier te zijn. Met de meesten heb ik een hele leuke conversatie, het lijkt wel een beetje alsof ik mijn werk hier voortzet. Niet dat ik hier al les geef maar wel het omgaan met zoveel verschillende mensen en culturen, dat vind ik echt geweldig.
In Kampong Speu zijn het vooral Cambodjanen, al zijn er in het hostel heel regelmatig verschillende vrijwilligers van overal vandaan.
Zo ben ik een deel geweest van de groep Amerikaanse jongeren, daarna van een groep Singaporezen die hier waren om met eigen ogen te zien en te ervaren waar hun sponsorgeld naar toe gaat. Ik heb een familie uit Nieuw Zeeland gejoined tijdens hun tussenstop bijj SSF. Zij waren hier op fietsvakantie, verbleven in het hostel en waren geinteresseerd in SSF als organisatie. Mijn baas heeft hun een presentatie en rondleiding gegeven en ik was er een onderdeel van. Ik leer hier elke dag, de ene dag meer dan de andere maar het is altijd goed.
Oh ja, en dan was er nog een Australisch meisje van rond de dertig die al een jaar aan het rondreizen was en een maand vrijwilligerswerk heeft gedaan voor SSF. Als het goed is zijn er ook nog 2 Amerikaanse meiden die hier een villagebank aan het opzetten zijn.
En natuurlijk Mark, mijn Australische vriend die hier een eigen NGO heeft opgezet. Met hem heb ik 4 dagen lang 's morgens en 's avonds gegeten en de avond doorgebracht, wat heel gezellig was. Inmiddels hebben we afgespproken dat we het volgende volle maan/waterfestival hier samen in Cambodja gaan vieren en daar heb ik nu al heel veel zin in. Ik denk dat dat over een maand of 3 is, of misschien wel eerder.
Oh ja, dan is er ook nog een Duitser die hier al 8 jaar woont en die af en toe in het hostel logeert en die ik tot nu toe 2x heb ontmoet.
Afgelopen weekend in Kampot heb ik de meeste toeristen ontmoet, overal vandaan, van Australie tot Zwitserland en Duitsland en alles wat daar tussen zit. Oh ja, en ook Nederlanders, zowel gisteren als vandaag. Toch wel leuk om weer Nederlands te praten, na 3 weken alleen maar Engels te hebben gesproken. Ik moet wel ongelooflijk wennen aan het Aziatisch Engels dat ze hier spreken en ik versta het soms nog steeds niet.
De Nederlanders waren gezellig, 1 stel was hier op vakantie omdat hun zoon hier woont. Ik kwam ze tegen toen we terugkwamen van een motorrit in de Bokor bergen. Mijn motorbestuurder moest ergens zijn motor na laten kijken en tijdens het wachten raakte ik aan de praat met Jenny, de vrouw van het Nederlandse stel. We hebben heel gezellig zitten kletsen en zo de tijd gedood. Ook zij waren op de motor de Bokor bergen in geweest maar kregen op de weg terug naar Kampot een klapband en moesten dus ook bij de 'garage' zijn. De bijgevoegde foto's laten zien waarom het woord 'garage' tussen aanhalingstekens staat.
Een ander meisje (ik schat haar 30-35) kwam oorspronkelijk uit de buurt van Nijmegen maar woonde en werkte al 4 jaar in Australie. Ook zij reist het liefst alleen, net als ik, en dat schept een band. Ik heb het al eens vaker tegen mensen gezegd, degenen die alleen reizen, vinden elkaar altijd. Overigens moet ik dat wel een beetje bijstellen, het gaat eigenlijjk om wereldreizigers in het algemeen. Toch zijn de mensen die alleen reizen, degene die het meest open zijn. Zij zijn ook meestal degenen die het gezelschap opzoeken (of niet, want die keus heb je ook als je alleen reist). Als je alleen wilt zijn, kan dat altijd en wil je dat niet, dan vind je altijd andere mensen. Reizen is dus heerlijk, vooral in een land waar het weer ook nog eens heerlijjk is en bovendien de mensen verschrikkelijk aardig.
Hoe ben ik achterop de motor in de Bokor bergen beland?
Dat verhaal is best een beetje bijzonder (maar terwijl ik dit schrijf,, bedenk ik dat de meeste van mijn ervaringen hier tot nu toe dat zijn). Goed, ik was dus na een lokale busrit van 6 uur in Kampot aangekomen, heb een betaalbaar guesthouse gevonden ( 8$ per nacht in een schone 2 persoonskamer met eigen badkamer en toilet) en was ergens op guesthousestreet wat gaan eten. Op de terugweg naar mijn eigen guesthouse raakte ik aan de praat met een tuktuk chauffeur en een motorfietschauffeur over waar het feest was voor het waterfestival. Zij wisten het wel, het was aan de andere kant van de rivier en voor 1 dollar konden ze me daar wel heen brengen, achterop de motor. Ik dacht, prima want ik had wel zin in een feestje. Aan de overkant werd ik gedropt bij een club met de naam Dragon, volgens de motorbikechauffeur was het 'the place to be' in Kampot en hij wilde wel met me mee om me gezelschap te houden. Ook goed, zolang je niet lastig bent, dacht ik. Hij was niet lastig, bleek heel gezellig te zijn, goed Engels te praten en kon ook nog dansen. Nou is dansen ook een van mijn favoriete bezigheden bij het uitgaan en de Dragonclub kon best de naam club verdragen. Een verschil met een Nederlandse club is, dat de 'zitjes' allemaal heerlijk zachzittende relaxbanken waren. Nog een verschil was dat bier niet per glas wordt besteld (sterker nog, dat kon helemaal niet, een glas bier bestellen) maar dat wordt hier geschonken in een waterkan die mijn moeder ook heeft :-). Daar krijjg je dan een aantal glazen bij, al naar gelang het aantal personen in je gezelschap. Dus ik en de motorbikechauffeur aan het bier in de Dragonclub. Enkele biertjes later vonden we het zel tidj worden voor de dansvloer (het was inmiddels ook wat drukker geworden en dus voelde ik me genoeg op mijn gemak om het te wagen. De muziek was er goed genoeg voor en het bleek niet veel te verschillen van de westerse wereld. Op de dansvloer ontmoetten we Jim en Irene. Irene kon ook leuk dansen en vond datzelfde van mij. Dat is grappig, dat gebeurt me dus overal ter wereld als ik aan het dansen ben. En ik heb echt geen idee wat ik anders doe dan anderen maar het zal wel zo zijn. Ik ben er inmiddels aan gewend en vind het prima, eigenlijk ben ik er stiekem best wel blij mee; dansen is een internationale taal en die beheers ik heel aardig, al zeg ik het zelf, en het opent deuren.
Mr motortaxichauffeur en ik nodigden Jim en Irene uit aan onze tafel en ook de dochter van Irene kwam er gezellig bij. Zij leek niet al te happy maar misschien was ze alleen maar moe. Jim bleek heel gezellig en zij waren juist die dag uit Siem Reap gekomen op de motorbike en hun plan was om de volgende dag de Bokor bergen in te gaan. Zo werden mr motortaxi en ik uitgenodigd om de volgende ochtend met hun mee te gaan, zo rond 8 uur. Nou moet je weten dat als je hier om 8 uur iets afspreekt, het ook heel gemakkelijk 9 uur kan worden. Het moet gezegd: wij hebben een klok maar zij hebben de tijd.
Overigens noem ik mr Motorbike zo omdat ik zijn naam ben vergeten en ik heb ook geen idee meer waar het op leek. Omdat onze groep inmiddels uit 5 personen bestond en we allemaal bierdrinkers bleken te zijn, zijn we overgestapt op ' big beer' , een privetap die op het tafel wordt gezet en waar je gerust de hele avond mee kunt doen. Overigens wordt er een - min of meer - prive bartender bijgeleverd die dus continu zorgt dat je glas vol blijjft. En oh ja, proosten is hier ook zoiets leuks. Iedere keer als iedereen op hetzelfde moment zijn glas pakt, wordt er geproost. Wat er vervolgens gebeurt, is dat als iemand zijn glas pakt, de rest van de groep ook het glas heft en dan wordt er geproost (is bijjna vermoeiend). Al met al hadden we een hele leuke avond met zn vijven.
Ik wist niet zeker wat ik moest verwachten van een afspraak die in de kroeg wordt gemaakt maar hier wordt je er wel aan gehouden. Ik ben er blij mee, je weet dan in ieder geval waar je aan toe bent. Mr motorbike stond de volgende ochtend ergens tussen 8 en 9 voor mijn neus en dat viel me reuze mee. Ik had er rekening mee gehouden dat dat niet het geval zou zijn maar gelukkig was het wel zo. Na de koffie zijjn we vertrokken, op weg naar Jim en Irene die waren blijven slapen bij de zus van Irene. Gelukkig hadden we telefoonnummers uitgewisseld en konden we Irene bellen om uit te zoeken waar we precies moesten zijn. Onderweg kwamen we ook nog een overstekende olifant tegen en voor degene die me niet geloven: ja, het was een hele echte, loslopende zeer grote olifant en tja, wat doe je dan? Er onderdoor rijden was bijna een optie, zo groot was ie. Ik denk ook dat dat tot nu toe mijn meest verbazende moment is geweest hier, tot nu toe.
Het was het idee van Irene om zo vroeg af te spreken en ook Jim had zich afgevraagd waarom. Toen we bij de zus van Irene kwamen werd het duidelijk: Irene en haar dochter waren al aan het koken en er moest toch echt eerst worden gekookt en gegeten. Je kunt geen plezier hebben op een lege maag, moet ze gedacht hebben. Het kan ook zijn dat het voor het waterfestival was, bedenk ik nu ineens. Dat zal het wel geweest zijn want dat is wat de Cambodjanen doen met het waterfestival. Het is zoiets als bij ons Kerst is, je gaat gezellig naar je familie om samen leuke dingen te doen. Hier is het dan dus 3 dagen vakantie en heeeel druk op de weg omdat iedereen onderweg is naar familie.
De zus van Irene en haar gezin zijn erg arm, zoals je kunt zien op de foto's. Ze hebben geen toilet, geen stromend water, geen schoon water maar alleen regenwater dat vanaf het dak wordt opgevangen. Ze wonen in het bos op een stukje land net langs de weg.
Maar super vrijgevig en overigens heb ik daar heerlijk gegeten. Ondanks dat ze niets hebben ... voor het eten werd er ineens bij de buren een heuse tafel geleend met tafelkleed en al. En schatten van mensen zijn het, ze hebben in ieder geval een heel goed hart, dat is één ding wat zeker is. Ik denk trouwens ook dat ze één van hun eigen kippen hebben geslacht, verser kun je het niet hebben. Verder was er verse salade, zo uit het bos, soep met heel veel verse groente, rauwe garnalen die speciaal voor mij werden gekookt omdat ik ze anders niet wilde eten. Zelf eten ze de garnalen liever rauw maar om maagproblemen te voorkomen, besloot ik om dat toch maar niet te eten. Ik eet dus zoveel mogelijk goed gekookt eten en drink gekocht water uit een flesje.
Na het eten vertrokken we met 6 mensen op 2 motorbikes. Ja, je leest het goed: 3 mensen op 1 motorbike. Dat gaat prima, is niks mis mee. Tot een uur of 3 heerlijk door de bergen gereden, af en toe gestopt omdat er iets bijzonders te zien was (of omdat we dorst hadden). Honger hebben we de hele dag niet gehad.
' s Avonds heb ik een speciaal ding op straat gekocht die ik om 12 uur in de rivier moest zetten, met een kaarsje en wierook en banaan met rijst. De traditie is dat je dan een wens doet en die meegeeft met je drijfding naar degene waar die voor bedoeld is. Dus ik ben braaf geweest en heb dat ook gedaan (met een heel stel Cambodjaanse kinderen om me heen). We zullen zien of mijn wens uitkomt, ik hoop het van wel natuurlijk.
Vanavond is de laatste avond van het waterfestival en ik heb in het hostel met de jongens en meiden daar bananenrijst gegeten, ook een traditie. Ze waren hier in het hostel heel blij dat ik weer terug was en dat ze in ieder geval vanavond nog met mij erbij hadden. Voor hun is dat heel belangrijk, deze meiden en jongens zijn dit weekend allemaal hier gebleven en niet naar hun familie geweest (als ze die nog hebben). Het hostel is naast hostel ook nog een restaurant en dat was gewoon open en moest dus gerund worden.
Al met al heb ik dus een heel fijn weekend gehad en morgen wordt er weer gewoon gewerkt. Ik denk dat ik mijn hele leven ga onthouden dat ik bijj volle maan, een drijfding in het water moet doen met een wens en bananenrijst moet eten. Wat een leuke, nieuwe traditie!
Fijne week allemaal en tot de volgende blog!
Heel veel liefs vanuit warm Cambodja.
Anne-Marie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
