Het dorp waar 'uitzending gemist' is opgenomen.

De werkweek is ook hier weer begonnen en hoewel ik best ook het weekend kan werken als ik wil, heb ik dat toch maar niet gedaan. Als ik dat nodig vind, kan dan altijd nog maar voor nu heb ik besloten om dat niet te doen. Ooit deed ik dat in Nederland en dat zal ongetwijfeld geen positieve invloed hebben gehad op het feit dat ik ziek ben geweest. En aangezien ik dat absoluut niet meer wil worden en zeker niet hier (alhoewel ik gelukkig nog geen ervaring heb met de medische voorzieningen hier), doe ik het rustig aan.

Ik heb daarnet ook de chief of staff hier in het hostel het advies gegeven om het rustiger aan te doen. Ze hoest, heeft bijna geen stem meer en voelt zich niet fit. En toch is ze aan het werk en studeert ze ook nog. Ze vertelde me net dat ze meestal heel weinig slaapt, zo'n beetje van 01.00 tot 05.00. Dat moet je dus niet tegen mij zeggeen, dan zeg ik meteen dat ze naar huis moet gaan. Gelukkig heeft ze me beloofd dat ze zometeen zal gaan en dat ze vroeg naar bed gaat. Lief ook dat ze het niet ziet als bemoeizucht maar als een uiting van zorgzaamheid en liefde.

Nu naar de titel van dit verslag: het dorp waar de 2 meiden uit de opname van 'uitzending gemist' hebben gelogeerd. Het dorp is voor mij nu nog meer gaan leven want ik ben er vanmiddag zelf geweest.

Ik volg op dit moment het Amerikaanse team dat hier is. Zoals ik al eerder schreef zijn het 9 18-jarigen met 2 wat oudere jongeren als begeleiders. Voornamelijk de meiden uit het team willen vooral doen wat de meeste vrouwen doen die vrijwilligerswerk in het buitenland doen nl: werken met kinderen. En omdat ze hier alleen deze week nog zijn, willen ze zoveel mogelijk verschillende ervaringen in hun rugzak mee terug nemen, dus was het vanmiddag 'op naar de sloppenwijk'.

Deze sloppenwijk bestaat uit 22 gezinnen die wonen op een stuk land dat van de regering is. Dat is geen liefdadigheid van de regering want die wil dat ze daar weggaan om daar een nieuw deel van de stad te kunnen ontwikkelen. Ze hebben deze mensen ander land aangeboden, land dat veel minder is dan het land waar ze hun hele leven hebben opgebouwd. Land waar niks wil groeien en waar geen dier wil grazen. Om die reden hebben ze het geweigerd en zijn ze nu door de regering afgesloten van de meest elementaire voorzieningen zoals water en elektrischiteit. (Ja, ook hier gaat op de meeste plaatsen het licht aan als je de knop switcht en komt er water uit de kraan als je die opendraait, al is het koud).
De families wonen in huizen die ze zelf hebben gemaakt van palmbladeren met een golfplaten dak. Eigenlijk is het niet eens wonen maar alleen slapen, de rest gebeurt buiten: koken, douchen, sanitaire stops, socializing, wassen en wat er zoal nog meer gebeurt op een dag. De meesten hebben ook een behoorlijk aantal kinderen en vandaag was het plan om die de basis van persoonlijke hygiene bij te brengen.

Het hele dorp was uitgelopen om de komst van de buitenlanders bij te wonen. Het aanleren van de vaardigheden 'jezelf wassen met zeep' en 'tanden poetsen met schoon water' heb ik overgelaten aan het Amerikaanse team. Ik ben op dit moment vooral bezig met het vastleggen van de verschillende projecten, zowel in beschrijjving als door middel van foto. Zo ook hier en gelukkig kan ik met alle vragen terecht bij Bora, een medewerker van de organisatie. Bora is een soort van meewerkend voorman en begeleider van teams van vrijwilligers bij deze projecten. Hij spreekt redelijk Engels al moet ik nog steeds wel wennen aan de Aziatische uitspraak. Dat zullen zij ongetwijfeld ook wel hebben bij mij want volgens de Amerikanen heb ik een behoorlijk accent. Maakt niet uit, uiteindelijk komen we er altijd uit en ook meestal lachend.

Mooi om te zien hoe deze kinderen gewoon blij zijn en lachen en spelen. Gelukkig ook, want hoe onbezorgd het tot op zekere hoogte ook is, zo zwaar kan het aan de andere kant ook zijn. Van de meeste kinderen zijn de ouders op pad om geld te verdienen. Ze zien die soms maandenlang niet en dan zorgt het oudste kind van het gezin voor zijn of haar jongere broertjes en zusjes. Het kan dus best gebeuren dan een 7-jarige de zorg heeft voor een stuk of wat jongere kinderen. Het gevolg is dat dat kind vaak zelf niet naar school kan. Dat is hier het lot van de eerstgeborenen. Ook kunnen ze vaak niet naar school omdat er geen geld voor is. De ouders verdienen meestal net genoeg om te kunnen voorzien in de basisbehoeften van een dag en als er al wat overblijft, gaat dat ook nog wel eens op aan de andere geneugten van het leven zoals drank en drugs.

Iets anders wat bij dit soort communities een probleem is, is de kwetsbaarheid van de kinderen. Wanneer de ouders op pad zijn om te zorgen voor 'rijst in de kom' (vrije variatie van brood op de plank) kan er natuurlijk van alles gebeuren waar een 7-jarige niet tegen opgewassen is. Een van de ergste dingen waar ze makkelijk aan ten prooi vallen, is de handel ik kinderen en het uithuwelijken.

Het bestreiden van de handel in kinderen en het voorkomen ervan is de basis van SSF. Alle projecten en activiteiten die worden ontwikkeld staan in het licht daarvan en dragen daar aan bij.
Hoe draagt de actie van vandaag bijj aan dat doel?
Je kunt je misschien voorstellen dat er op een plaats waar gebrek is aan schoon water, allerlei ziektes voorkomen. Als iemand uit het gezin ziek wordt, kost dat geld en net zoals voor iedereen geldt, geldt ook hier dat overleven nr 1 is. Dat is wat de mens als eerste zal doen: in leven blijven.
Als er al een verzekering is (ik ben er nog niet achter of dat zo is) dan hebben deze mensen dat zeker niet dus naar de dokter gaan, is een aanslag op het huishoudbudget. Zo ook naar de tandarts gaan. Door de mensen te leren dat ze hun handen moeten wassen voor het eten en tanden poetsen erna, wordt er in ieder geval al voor een belangrijk deel gezorgd voor het terugdringen van de ziektes en dus ook indirect het voorkomen van het verhandelen en uithuwelijken van kinderen.

Is mensenhandel omkeerbaar?
Jazeker en gelukkig wel! Een goed voorbeeld heb ik vandaag ontmoet: de leider van de community. Een man van ergens tussen de 30 en de 40, schat ik (ook dat vind ik moeilijk hier, ik kan heel moeilijk hun leeftijd schatten) die in die periode zijn rechteronderbeen is verloren. Sinds hij eraan is ontsnapt, zet hij zich in voor deze mensen en kinderen die een hoog risico lopen om er aan ten prooi te vallen. Verder verdient hij zijn geld als ballonnenverkoper bij feesten en partijen. Hij zag er niet ongezond uit en ik ga er dan maar vanuit dat hij daar best mee in zijn eerste levensbehoeften kan voorzien.

Oh ja, voor degenen die erin geinteresseerd zijn: sinds vanochtend ga ik officieel de diverse projecten vastleggen en zo mogelijk er ook bij meehelpen. Ik ga dus op diverse plaatsen komen en daar ben ik echt heel blij mee. Echt een superkans en daarna kan ik zelf bekijken welk project ik ga 'managen'. Superleuk ook om heel veel verschillende mensen te ontmoeten. Mijn plan is ook om van ieder project iemand te interviewen die mag profiteren van wat ssf aan ondersteuning biedt. Ik ben er blij mee!

Geniet van het leven en tot de volgende ontdekking (die ongetwijfeld niet lang op zich zal laten wachten).
Veel plezier met het bekijken van de foto's!

Anne-Marie xxx